Leaning on the Sacred Heart of Jesus… Leaning on the Sacred Heart of Jesus… Don Bosco had filial devotion to the Sacred Heart of Jesus. He used to say: “The devotion to the Sacred Heart includes all the rest and that the source of this devotion is to be found precisely in the Blessed Sacrament. Keep always before your minds, the thought of the love of God in the Holy Eucharist.” The unfathomable love of the Sacred Heart is concretely expressed in the Sacrament of the Holy Eucharist. The Sacred Heart comes to our heart as a sacramental presence through the Holy Eucharist. The Salesian houses are filled with this Eucharistic Spirit, and Salesian spirituality emphasises the reception of the Holy Communion because Don Bosco considered it an intimate moment of encounter with Jesus. He used to say: “What joy it is to receive our Divine Redeemer into our hearts, that same God from whom we must draw the strength and constancy needed every moment of our lives.” In Jn. 4, we read Jesus telling Samaritan woman: “Whoever drinks of the water that I will give him will never be thirsty again. The water that I will give him will become in him a spring of water welling up to eternal life. (Jn. 4:14) In Jn.6, Jesus says: “I am the bread of life; whoever comes to me shall not hunger, and whoever believes in me shall never thirst. (Jn. 6:35)In the Eucharist institution account Jesus offers his own body and blood as the true food and drink for humanity: “Take, eat; this is my body…” (Mt. 26:26) “Drink of it, all of you, for this is my blood of the covenant, which is poured out for many for the forgiveness of sins…” (Mt. 26:28) Thus, Jesus becomes the true bread and drink that sustain and nourish our spiritual person in this earthly sojourn.
In the book of Exodus, we see the Lord providing manna and meat for the people of Israel in their wilderness journey. It was carried on for forty years until they step into the Promised Land, and once they entered into the Promised Land, it was stopped. The Sacrament of the Holy Eucharist is our daily manna, which gives us strength and nourishment for our journey towards the eternal Promised Land. Our participation in the Holy Eucharist should not be a mere fulfilment of the obligation whereas, it should be an encounter with the Sacred Heart of Jesus. Similarly, the offering of this Holy Sacrifice should not be a repetition of rituals, rather the supreme moments of worship that should transform our human hearts into Eucharistic hearts. There should be an inseparable bond between our life and the Sacrament of the Eucharist; nowhere, it should be disconnected. Our participation in the Holy Eucharist helps us break our selfishness and create a Eucharistic Heart that shares our best with our needy brethren like the Sacred Heart who emptied his heavenly richness for us we too inherit the divine life. Our Eucharistic adoration in the Blessed Sacrament should be an ongoing encounter with the Sacred Heart. We should have a passionate desire to be in the presence of the Blessed Sacrament, wherein the sacred heart is present in a sacramental way. Each moment we spend before the Blessed Sacrament may transform our hearts as Eucharistic and Sacred Heart like Christ…

Leaning on the Sacred Heart of Jesus… When Simeon witnessed the child Jesus in the temple, the promise of the Holy Spirit that he would not die without witnessing the saviour had fulfilled, and he prays to grant him grace to depart in peace from this life. St. Joseph is considered the patron saint of a good death. He breathed his last in the presence of Jesus and Mary, who are the beloveds of the Lord. He was incredibly privileged because no one else is blessed to die in the presence of Jesus, who is the Lord of our lives. The Sacred Heart is comforter and our sure shelter in these moments of struggles.
Jesus experienced this human struggle to accept death, thinking about his intense passion and death at Gethsemane. Anyhow, when he surrendered himself to the Father’s will, he felt comforted and strengthened. As a result, Jesus approached his end composed and serene. Though he felt his Father’s abandonment, he closed his eyes in peace, realizing that His Father is with him: “Father, into your hands I commit my spirit!” (Lk.23:46) One of the assurances of the Sacred Heart to Mary Margaret Alacoque was concerning the comforting presence of the Sacred Heart with us, especially at the moments of our death. When the good thief implored his mercy on the cross amidst his intense suffering, Jesus assured him: “Truly, I say to you, today you will be with me in paradise.”(Lk.23:43) Jesus neither reminded him of his past nor his present. He gave him a future – An eternity in the bosom of his heavenly Father.
I want to mention a personal experience with you. My Father had a great devotion to the Sacred Heart. While I was preparing for my First Holy Communion, he reminded me that he had received the Holy Communion on the first nine good Fridays consecutively. He used to demand the same also from me and sharing with me why we would never die in disgrace? All the same, I did it because of his insistence and never convinced of what he said. The death of my Father changed my outlook towards the devotion to the Sacred Heart. He died because of cancer. He suffered severe pain like any other cancer patients. He was in a hospice towards the end of his life. He was prepared to accept his death over there. He received the anointing of the sick, two days before his death. He received the Holy Communion on the day he died. Immediately after the communion, he started to breathe his last. It lasted for some time. Our parish priest had come there after a while. While our parish priest was praying over my Father, he opened his eyes, looked at everyone and passed away peacefully… Those moments I cherish as a celebration of God’s grace and mercy. Today when I look back, I realize that the experience of my father’s peaceful passing from this life to life after death was the grace of the Sacred Heart. Let us grow in our friendship with the Sacred Heart…

“I am with you always, to the end of the age.”(Mt. 28:20) The greatest blessing that we could cherish from the Sacred Heart is his ever-abiding presence and unfailing friendship. Our ordinary human friendships are conditional and mutual. If we don’t show sufficient interest to relate with another person, the friendship will die off in time. In contrast, the one friendship that we can be sure of is friendship with the Sacred Heart. In our times, several factors can hinder our friendship with the Sacred Heart, like our busy schedule, laxity in prayer, our addictions, etc. These elements can distance us from the friendship of the Sacred Heart. Even if we go astray from the closeness of the Sacred Heart, he will be eagerly longing for our return like the Father of the prodigal son.
Another major challenge that humans face today is depression. Several people experience terrible loneliness and lack of meaning in their lives. As a result, they ponder always to end up their life. If they could grow in this unfailing friendship, who always remain close to their Heart, who is ever ready to listen to their pains, absorbs their mental pain and alleviate their loneliness, they would never think of putting a full stop to their journey. The Sacred Heart will be with us in those moments we are close to him, and those moments we go astray from his friendship like the sheep that go astray from the shepherding love of the shepherd. The heartily love of the Lord revealed in the book of prophet Isaiah: “Fear not, for I have redeemed you; I have called you by name, you are mine. When you pass through the waters, I will be with you; and through the rivers, they shall not overwhelm you; when you walk through fire, you shall not be burned, and the flame shall not consume you.”(Is. 43:1-2)Let us spend a few minutes today to introspect our friendship with the Sacred Heart, thank him for his friendship, and seek his grace to grow in our intimacy with the Sacred Heart…

Leaning on the Sacred Heart of Jesus… “I am the light of the world. Whoever follows me will not walk in darkness, but will have the light of life.” (Jn. 8:12) Today let us meditate on the fire that we see on the Sacred Heart. The light and fire represent the divinity of Christ. In the scriptures, we see the manifestation of God through the symbol of fire. When Abraham offered sacrifices, God accepted those offerings by consuming them with fire. (Gen. 15:17) Moses had the experience of theophany through witnessing the burning bush. (Ex. 3: 2) God manifest himself to the people of Israel at Mount Sinai in the form of fire. (Ex. 19:18) He accompanied the people of Israel during their wilderness journey as fire by night. (Ex. 13:21) Similarly, the Lord accepted Prophet Elijah’s offering, sending His fire against the prophets of Baal. (1kg.13:18) Psalmist prophesied about this Messianic age: “In your light do we see the light.” (Ps. 36:9)
In the New Testament, the evangelist John presents Jesus, “the light has come into the world, and people loved the darkness rather than the light because their works were evil.” (Jn. 3:19) Zechariah is his Benedictus Sang: “Because of the tender mercy of our God, whereby the sunrise shall visit us from on high to give light to those who sit in darkness and in the shadow of death, to guide our feet into the way of peace.” (Lk.1:78-79) Jesus says: “I came to cast fire on the earth, and would that it were already kindled!” (Lk. 12:49) On Pentecost day, apostles received the Holy Spirit as tongues of fire. (Acts.2:3) The light that we see on the Sacred Heart invites us to experience the divinity of Christ in our life journey. When we grow in our intimacy with the Sacred Heart, this fire will help us recognize the darkness in our lives, and this darkness will be removed just like burning coal cleansed the tongue of prophet Isaiah. (Is. 6:7) Jesus gave us an invitation to be the light as much we could reflect the light of the Sacred Heart through our witness. Let us allow ourselves to be moulded in this Sacred Fire of the Sacred Heart. We will be cleansed like the silver in the fire and reflect the person of Jesus through our lives.

“One of the soldiers pierced his side with a spear, and at once there came out blood and water.” (Jn.19:34) Today let us reflect on the wound that we observe on the Sacred Heart. This wound reminds us of his everlasting and steadfast love towards each one of us. In Jn. 6, we see the dialogue between Jesus and the Samaritan woman. Jesus assures her the living water that will quench her thirst forever. “Whoever drinks of the water that I will give him will never be thirsty again. The water that I will give him will become in him a spring of water welling up to eternal life.” (Jn.6:14) This life-giving water that He assured us provided from the cross when his heart was pierced. Hence, his wounded heart becomes the source of all the graces. From his wounded heart flows the streams of grace that nurture and give life. Prophet Ezekiel prophesied about the effectiveness of this life-giving water flowing from the sanctuary: “Their leaves will not wither, nor their fruit fail, but they will bear fresh fruit every month, because the water for them flows from the sanctuary.” (Ez. 47:12) All the sacraments that we receive bless us with an opportune moment to experience this living water flow from the pierced Heart of Jesus. The living water reconciles us with God. It renews our lives and strengthens our souls with hope so that we may be able to carry on our life journey. As prophesied by Ezekiel, this living water makes us fruitful. The Lord tells us through prophet Zechariah: “And I will pour out on the house of David and the inhabitants of Jerusalem a spirit of grace and pleas for mercy, so that, when they look on me, on him whom they have pierced, they shall mourn for him, as one mourns for an only child, and weep bitterly over him, as one weeps over a firstborn.”(Zech 12:10) There is a Christian legend concerning Longinus, the blind centurion who pierced the side of Jesus, and some of Jesus’ blood fell on his eyes, and he was cured of his blindness and became a follower of Christ. From Adam’s side, Abba Father brought forth Eve, here from the side of Jesus, the second Adam, Abba Father brought forth the Church, the new Eve who possess the economy of salvation. Let us experience this life-giving water that flows from the Sacred Heart and experience his healing and nurturing grace through our active sacramental life.

Leaning on the Sacred Heart of Jesus… “And they stripped him and put a scarlet robe on him, and twisting together a crown of thorns, they put it on his head and put a reed in his right hand. And kneeling before him, they mocked him, saying, Hail, King of the Jews! And they spit on him and took the reed and struck him on the head.” (Mt. 27:28-30) Today let us reflect on the crown that we see on the Sacred Heart. The crown represents royal power and dignity. When Jesus was born, angels announced: “For unto you is born this day in the city of David a Saviour, who is Christ the Lord.” (Lk.2:11) When Magi came to pay their homage to the newborn saviour, they offered him gold symbolising his kingship. At the end of his public life, when he entered Jerusalem, “Most of the crowd spread their cloaks on the road, and others cut branches from the trees and spread them on the road.” (Lk.21:8) However, Jesus did not have any intention to be an earthly king. He clarifies this truth with Pilate: “My kingdom is not of this world. If my kingdom were of this world, my servants would have been fighting that I might not be delivered over to the Jews. But my kingdom is not from the world”(Jn.18:36). It was a brutal mockery by soldiers, crowning him with thorns. The pain of thorns piercing the tender tissue of his forehead is beyond our imagination. Jesus never complained or asking only one to remove this crown of thorns because he had to fight this battle voluntarily accepting this suffering. In the end, Pilate wrote the charge against him as follows: “Jesus of Nazareth, the King of the Jews.” It was not the reverence of Pilate towards Jesus rather scornful feeling towards the helpless king on the cross.
Similarly, priests and scribes mocked him, saying: “He saved others; he cannot save himself. Let the Christ, the King of Israel, come down now from the cross that we may see and believe.”(Lk.15:31). The earthly kings wear a crown made of gold as a sign of their power and dignity. However, Jesus chose the crown of thorns so that we, his subjects, inherit his eternal kingdom. He fought this battle on Calvary using the cross as his throne and crown of thorns as royal diadem so that we may be delivered from the bondage of sin forever. May the crown of thorns that we observe on the Sacred Heart reminds us of his unfathomable and sacrificial love towards each one of us.

one of the symbols we encounter at the Sacred Heart is that of a cross. From the moment of his birth onwards, he lived under the shadow of a cross. He never tries to escape from his cross. He showed us how to carry on our daily cross with his life witness. He derived his strength to take his daily crosses from his Abba. When disciples asked about his food, he said to them: “I have food to eat that you do not know about.” (Jn. 4:32) His being was relished and strengthened these moments of communion and intimacy with His Father. During public ministry, his days were hectic, and he had to manage the tension created by religious aristocracies such as Pharisees, Sadducees and Scribes. They accompanied him just like his disciples. All the same, they had hidden motivations. They always tried to find fault with him so that they could punish him. We also see his family members thought that he had gone mad and tried to stop him. Having witnessed his miracles, the crowd wanted to make him king, and he had to settle disputes among his disciples concerning who is the greatest among them? Like this, his days were challenged by various forms of crosses. Finally, the actual cross that awaited him was the symbol of disgrace and shame. He did not carry the cross as a punishment for his failures. Nevertheless, he took the burden of the cross as a punishment for our sins. Way of the cross-tradition speaks about his three falls on the way of the cross; it was the burden of our sins that put him down, yet he was not ready to give up. He remained close to his cross. Thus a symbol that was considered as a symbol of public shame became a symbol of hope, love and salvation. Just like the bronze serpent that Moses lifted up in the desert, the crucified Christ became the source of our salvation. “When I am lifted up from the earth, will draw all people to myself.” (Jn. 12:32) Whenever we are exhausted and feel no more strength to carry on our life journey. Let us lean ourselves to the Sacred Heart’s closeness and strengthen us to carry our cross with hope.

“When he saw the crowds, he had compassion for them, because they were harassed and helpless, like sheep without a shepherd.”(Mt.9:36) The self-offering of Jesus at Calvary is the supreme moment of self-sacrifice noted in human history. Jesus incarnated into our midst, out of his compassion towards humanity. The word ‘compassion’ derives from its Latin root ‘com’, and ‘pati’ enlighten us about the profound depth of this virtue: ‘ to suffer with’ or ‘co-suffering.’ Some of the characteristic features of God are Omnipresent and Omnipotent. These features indicate His all-pervading presence and fullness of knowledge on everything. Jesus could easily understand the challenges of human existence by remaining in his eternity. Then why did he incarnate in our midst? Wasn’t it possible for God to redeem humanity without the bloody sacrifice of his son? Yes, it is possible for him.
Incarnation can be considered the most crucial mystery and moment of our faith journey. The virtue that made the Holy Trinity come into our midst in the person of Jesus is the fullness of compassion that the Holy Trinity is. A God who created us in His image and likeness, who gave the gift of freedom and will, wanted to be with us. At the Exodus journey, we see Yahweh accompanying the people of Israel cloud by day and fire by night. In the fullness of time, He present with his people in the person of Jesus. The episode of his compassion does not come over with his resurrection and ascension. He comes into our midst, into our hearts through the Sacrament of the Holy Eucharistic. He gives himself in the form of Eucharistic species and continue to be present and suffer with us in all the challenges of our existence. He tells us: “Fear not, for I am with you; be not dismayed, for I am your God; I will strengthen you, I will help you, I will uphold you with my righteous right hand (Is. 41:10).” Let us trust in the compassion of the Sacred Heart, and let us look at the world through the compassionate eyes of Jesus…

“He was pierced for our transgressions; he was crushed for our iniquities; upon him was the chastisement that brought us peace, and with his wounds, we are healed.” (Is.53:5) The greatest evil that humanity encountered from its very beginning is suffering. All the world religions, great spiritual leaders tried to address the problem of suffering. Some of them gave insightful wisdom to escape from the evil of suffering by embracing the path of self-renouncement, good works, etc. However, it remained a perineal problem. We have no perfect answer for a reason behind the problem of suffering. If we consider it as the aftereffect of evil done by oneself or someone else, why did innocent people and even children suffer? When we analyze the sufferings of Jesus, we realize that he did not suffer for himself. He accepted vicarious suffering on behalf of each one of us. Every sin causes self-destruction and self-alienation. He carried the burdens and wounds of our sinful deeds in his person. It was not merely the burdens of the people of Israel rather the entire humanity, those who were alive at that time, those who were dead ad those who are yet to be born. Every sin causes alienation of a person from God, others and one’s self. Jesus experienced self-alienation from himself at Gethsemane, he felt alienated from others in his way of the cross, and he underwent alienation from God on the cross. Even so, his perfect obedience to the Father’s will conquered this alienation and gave back the intimacy of God that we lost in the Garden of Eden. His innocent and vicarious suffering on behalf of us transformed the evil of suffering into redemptive. Our suffering is no more, the moments of condemnation, and it is an opportunity to join with that of Christ and find meaning. Though he redeemed us with his passion, every sin that we commit cause great pain to His Sacred Heart… Let us stand close to His Sacred Heart and try to grow in holiness day by day…

Leaning on the Sacred Heart… Israelites had a fearful and respectful adoration towards Yahweh. They never dare to address him ‘Yahweh’; instead, they would address him ‘Adonai.’ They firmly believed that they would die if they see the Lord. Yahweh was presented and understood as a just judge who loves the good and punishes the wicked. There was a strict separation between divine and human in their spiritual practises. The Holy of Holies in the Jerusalem temple depicted this reality. They kept the tabernacle in the Holy of Holies, and the veil entirely covered it. The high priest enters there to perform the atonement rituals once a year. They would tie a rope on his leg. If something happens to him by chance, they wanted to pull him out from the sanctuary and even then, they did not dare to enter into the presence of the Lord. However, Jesus presented the true nature of Yahweh. Through his life instances, he revealed that Yahweh is not merely a just judge rather a loving Father. He taught them to address Yahweh as Abba Father. When he taught them how to pray, he asked them to pray like this: “Our Father in heaven hallowed be your name…” (Mt. 6:10). One of the primary missions of Jesus was to reveal this unconditional and infinite love of Abba for humanity. The parable of the prodigal son lost sheep and lost coin speaks about God’s immense love towards sinners. The unconditional forgiveness that extended to the so-called sinners presented the true nature of Abba as a loving and forgiving Father, whose mercy is boundless and everlasting. The most significant revelation on His Being is the revelation about the Holy Trinity that Triune God is a communion of three persons united in love as one. Thus, Jesus removed the separation between divinity and humanity. When he died, “The curtain of the temple was torn in two, from top to bottom.” (Mt. 27: 51) God is no more behind the veil, but He is with us, His own people. He offered his redeeming sacrifice at the heart of the world. He offered his sacrifice on the altar of Calvary, and there he bleeds his love for each one of us… Let us experience the love of our heavenly Father in the Sacred Heart of Jesus…

Israelites ardently believed that there is no communion without a sacrifice. The atonement sacrifice was the most significant sacrifice for them. The purpose of these sacrifices was to mend the broken relationship between God and human person, which was broken the covenant due to violation of the Ten Commandments. The Day of Atonement was the most important feast of Israelites wherein the high priest enters the holy of holies with the lamb’s blood for the sin of the people and blood of the oxen for his sins. He sprinkles the altar with blood as an expiation for the sins of the people. However, these sacrifices could not reconcile the broken relationship between God and human persons. The blood of an animal was not all-sufficient to pay the ransom for human failures. Nevertheless, Jesus the Son of God allowed himself to be the paschal lamb and entered into the heavenly tent, not made by human hands but by God. “He entered once for all into the holy places, not by means of the blood of goats and calves but by means of his own blood, thus securing an eternal redemption.” (Heb. 9:12) At the Last Supper, Jesus asked his disciple to do this sacrifice in remembrance of him. In every Eucharistic celebration, we witness the re-enactment of the same sacrifice that Jesus offered at Calvary, and we experience the same unconditional love of the Sacred Heart for us. As we are on the third Friday of the month of Sacred Heart, let us meditate on this great sacrifice that Jesus offered and expression of his supreme love that there is no greater love than laying down one’s life for his friends.

Leaning on the Sacred Heart… For what will it profit a man if he gains the whole world and forfeits his soul? (Mt. 16:26) The most outstanding achievement that we can have is in our sojourn is to know and experience the boundless love of the Sacred Heat. The introductory catechism lesson teaches us that we are created in the image and likeness of God with a purpose to know Our Creator love Him and be with him forever. This is the ultimate destiny for each one of us is called. Realizing this wisdom, Augustine says: “Thou hast made us for thyself, O Lord, and our heart is restless until it finds its rest in thee.” However, from time immemorial, humanity had a great struggle to choose between Creator and his creation. This struggle begins from the very beginning itself. We witness the struggle of Adam and Eve in the Garden of Eden. They failed to choose their Creator over his creation. The greatest that God has given us our freedom. The nobility of our freedom is such that we have the freedom to choose the one who has given us the freedom, who is God Himself. He passionately desires our being, and he wanted our presence with him forever. He loves each one of us so passionately as though no one else in this world. Nevertheless, if we choose not to give our supreme love for him, he accepts our freedom and Will with great pain. God sent his only begotten Son into our midst is the ultimate expression of his unconditional love. He did so because through his incarnation into human nature, our fragile nature, which was torn by sin, would be perfected. So that we may be able to inherit what we lost because of our sinful inclinations, let us live a life close to his SACRED Heart so that we may strengthen to choose our God always and preserve our being to be with him for all eternity.

“He humbled himself by becoming obedient to the point of death, even death on a cross.” (Philip. 2:8) The perfect obedience to God and human was the outstanding virtue of the Sacred Heart. In Jn. 3:16, we read the summary of our salvation history: “For God so loved the world, that He gave his only Son, that whoever believes in him should not perish but have eternal life.” The Son of God always glorified His Father through his perfect act of obedience from eternity. The incarnation was the visible manifestation of his perfect obedience to the Father’s Will. Prophets foretold his earthly ministry’s significant moments, and He fulfilled it as it was written. He never tried to change these prophecies according to his wish. A decisive moment in his public life was his Baptism at Jordan. John the Baptism was conferring the Baptism of repentance. Jesus, who is all holy, never in need of the Baptism of repentance. However, he allows John the Baptist to baptise Him to fulfil all righteousness. Abba Father was so pleased and acknowledged his perfect obedience saying: “This is my beloved Son, with whom I am well pleased.” (Jn. 3:17)Another defining moment we see at Gethsemane, wherein he was filled with anxiety concerning the cup that he would drink and fearful thoughts about his intense passion and suffering. Under any circumstances, He surrendered Himself to the Father’s will, saying: “Father, if you are willing, remove this cup from me. Nevertheless, not my will, but yours, be done.” (Lk. 22:42)
He was not only obedient to the Heavenly Father but also to humans around him. He lived as an obedient Son to Mary and Joseph. When he was twelve, he was found missing. Finally, they found him in the temple, and they express their concern for him. Though he knew his mission, he goes with them and lives as an obedient son. He obeyed all the human laws except the laws that undermined human dignity. When he was asked to give tax, he stated: “Render to Caesar the things that are Caesar’s, and to God the things that are God’s” (Mk. 12: 17). In the end, when he was met with crucifixion, he obeyed all the human authorities though they were unjust… As we mediate the obedience of the Sacred Heart, let us seek graces from the Sacred Heart that we may always seek God’s Will and surrender to Him through our act of obedience. Let us grow like Jesus in favour of God and human…

Leaning on the Sacred Heart… “Foxes have holes, and birds of the air have nests, but the Son of Man has nowhere to lay his head.” (Lk. 9:58) Every new-born baby comes to this earth to live, but Jesus came to this world to die (Bp. Fulton J. Sheen). Jesus lived his earthly sojourn as a pilgrimage to his Father. He lived an ordinary life and met the challenges of everyday human existence. He never tried to possess any material goods. We see hearing his sermon and witnessing his miracles, and people wanted to make him their king anyhow he always moved away from such crowd. He could practise a sense of detachment from earthly pomp and glory. He lived in the awareness of this momentariness of this life and the beauty of enjoying eternity at the bosom of His Father. This does not mean that he aloof himself from the little joys of our life. He cherished each moment of his sojourn with great enthusiasm. We see accounts of Jesus participating in the wedding feast at Cana and all the banquets organized in honour of him. Though he was in the midst of the world, he could manage without being possessed by the world. He could practise this voluntary poverty and detachment because of his filial attachment with His Father and unfailing trust in the providence of the Father. He was born as poor and remained as a poor man and concluded his earthly life placing his soul at his Father’s hand and with a sense of satisfaction, saying: “It is finished.” (Jn. 19:30) Let us mediate this detachment attitude of the Sacred Heart and seek the grace to live our early sojourn as a pilgrimage.

“Blessed are the pure in heart, for they shall see God” (Mt.5:8). The Sacred Heart is the source of purity. Jesus always sought the glory of God in everything with an undivided heart. He was fully human and fully God. He was tempted like any of us but never succumbed to sin. He had great compassion for sinners but never compromised with sins. The Jewish law considered the physical act of adultery as a violation of the Ten Commandments of Moses and, therefore, considered a severe sin. However, Jesus renewed the spirit of this law by saying: “I say to you that everyone who looks at a woman with lustful intent has already committed adultery with her in his heart.” (Mt. 5:28) He stressed further: “If your right eye causes you to sin, tear it out and throw it away.” (Mt. 5:29) We are not asked to understand these words literally; instead, he meant the importance of the virtue of purity in our lives. He demanded the priority of this undivided love for God.
All those who approached him felt at home because they experienced pure and sincere love from him. The sinners who came close to him never returned to their old lifestyles because their lives were renewed in his love. We see the woman who was caught in adultery brought to him for judging. Nevertheless, he forgave her unconditionally. All the same, he reminded her that sin no more. All those who remained close to his heart, like Mother Mary, St. Joseph, and St. John etc., were known for their undivided love for God and the virtue of purity. All saints are acknowledged for their virtue of seeking God with their undivided heart. Let us place our hearts in the Sacred Heart and seek his divine assistance so that our hearts may be transformed as his dwelling place.

One of the greatest virtues that we encounter in the Sacred Heart is endurance towards suffering. In his thirty-three years of life span, Jesus had gone through all the possible sufferings that human existence could undergo. He had mental as well as physical sufferings. When we glance through the gospels, we see various instances of his physical sufferings. His relatives considered him insane at the beginning stages of his public ministry. His natives looked down on him as the son of a carpenter. The religious aristocracies such as Pharisees, Sadducees and Scribes never acknowledged his divine wisdom and tried out all the possible means to trap him. His disciples always failed to recognize his identity as the long-awaited Messiah, Peter denied him thrice, Judas betrayed him, He had to experience severe mental agony at Gethsemane, all his close collaborators abandoned him at his moments of the trail when he was most in need of their friendship and support.
His physical sufferings began from his birth; he was born in a manger without any necessary arrangements for a new-born baby, Holy family’s plight to Egypt and their challenging journey through the desert, finally his tremendous suffering in his way of the cross, he had to experience the mockery of the soldiers, they slapped him on the face, chastised him brutally at the praetorium of Pilate, crowning with thorns, journey to Calvary carrying his heavy cross, his three falls during this painful journey, he was beaten up badly during this journey, his clothes were stripped from his wounded body, nailing his hands and legs to the wooden cross etc. all these physical and mental suffering the Sacred Heart endured with hope. The Sacred Heart willingly accepted these sufferings and transformed these sufferings as redemptive for humanity. The Son of God brightened all our dark moments of sufferings with his hopeful and graceful endurance. When our hearts are burdened with a heavy cross, we need to realize that we are never alone. The Sacred Heart is present on the other side of our cross. Let us draw strength from the Sacred heart and endure all our suffering moments with hope…

“Take my yoke upon you, and learn from me, for I am gentle and lowly in heart, and you will find rest for your souls.” (Mt. 11:29) Today we celebrate the feast of the Immaculate Heart of Mary. It is fitting to celebrate this feast immediately after the solemnity of Sacred Heart because she is the perfect role model who imitated the gentileness and lowliness of the Sacred Heart in its perfection. When the Sacred Heart was pierced at Calvary, her heart too was pierced mystically as Simeon prophesied. She was the privileged one to carry the new born, the Son of God for the first time in the crib and she was also destined to carry his lifeless body in her arms at Calvary…The streams of maternal love flows from her pierced immaculate heart… Like the Sacred Heart who surrendered himself to God’s will and sought God’s glory, Mary, the humble handmaid of the Lord, surrender herself fully for God’s mission and lived for his glory. The Sacred Heart is filled with the unconditional love for humanity similarly her immaculate heart is filled with flames of charity towards God and humanity… The wedding feast of Cana is not mere a past event. The similar situation can happen to any of us who are his followers. We may run short of necessary strength and grace to fulfill our mission. It is her maternal love and intercession that fills our empty jars with necessary graces that we stand in need and save us from public disgrace… Her Immaculate Heart teaches the whole hearted consecration of our lives to the Sacred Heart, and radiate the flames of charity towards God who said fiat in all the circumstances of her life and our fellow brethern as she humbled herself to serve her cousin Elizabeth… Let us imitate the burning charity of the Sacred Heart being a Marian…

Today we celebrate the Solemnity of the Sacred Heart of Jesus… We see the lasting impression of the unconditional love of the Sacred Heart at Calvary. “The soldiers pierced his side with a spear, and at once there came out blood and water.” (Jn.19: 34) Thus, from his pieced side emerged our means of salvation: The Sacrament of the Holy Eucharist and Baptism. In the Exodus journey we see when people were stricken by fiery serpents, God asked Moses to prepare a bronze serpent and mounted it on a pole and instructed him that all those who looked at the bronze serpent would be restored to life. When Jesus was lifted upon the cross the old age prophecy was fulfilled: “They will look on him whom they have pierced.” The water and blood flew from his Sacred Heart became the source of new life. Through the Sacrament of the Eucharist and Baptism, Jesus drew all people to himself, who is the Well of Salvation…Jesus says: “If anyone thirsts, let him come to me and drink.”(Jn. 7:37)Let us grow in our intimacy to the Sacred Heart and cherish the graces of our salvation… As we keep the the World Day of Prayer for the Sanctification of Priests today, let us pray for all our priests that they may grow in their devotion to the Sacred Heart and minister the people of God with the burning zeal of the Sacred Heart…

In the letter to the Hebrews we see the author quoting the Messianic prophecy from Psalm 40: “Then I said, ‘Behold, I have come to do your will, O God, as it is written of me in the scroll of the book.”(Heb. 10:7) Fulfillment of the Father’s Will was the most pleasing matter for the Sacred Heart.Once, Jesus conveyed the supremacy of Father’s Will to his disciples when they insisted him to have food, He said:“My food is to do the will of him who sent me and to accomplish his work.” (Jn.4:34) During his earthly mission all his words and deeds meant to glorify his Abba. Early in the morning and late in the night, he spent time in prayer to know the Will of His Father and sought His grace to fulfill His Will. It was his custom to thank his Father before every miracle, it depicted his union with the Father and dependence on Him. When he was tempted in the desert to go against his Father’s Will, he resisted those moments giving primacy for the Father’s Will and His glory. At the end of his mission, when he struggled to accept sufferings and perils of being a paschal lamb for the salvation of entire cosmos, he remained faithful to the Father’s Will saying: “Father, if you are willing, remove this cup from me. Nevertheless, not my will, but yours, be done.” (Lk. 22:42) Like the Sacred Heart, let us always seek the Will of our Heavenly Father and dedicate all our actions and words for His greater glory…

Leaning on the Sacred Heart… “Who, though he was in the form of God, did not count equality with God a thing to be grasped, but emptied himself, by taking the form of a servant, being born in the likeness of men. And being found in human form, he humbled himself by becoming obedient to the point of death, even death on a cross.” (Philip. 2:6-8) The incarnation of the Son of God is the greatest expression of the kindness of the Sacred Heart. The Son of God could have remained in His eternal glory along with His Father, leaving humanity to its destiny of condemnation… However, He descended into our midst so that our history became a salvation history. He accepted human form with all its fullness and limitations. He identified himself one with us. He experienced all the hard realities of our existence with His own being. He experienced the conditions of extreme poverty, difficulties of being a migrant , life threat from the king himself, all forms of temptations, when he began his Itinerant preaching he was looked down as a son of a carpenter by his own people, he was called drunkard, glutton, friend of tax collectors and prostitutes, rejected when he revealed his identity, betrayal and rejection by his own colleagues and finally tremendous mental and physical suffering and the most tragic death on the cross… Thus, the Sacred Heart reveals himself as Emmanuel, God with us… a heart that beats for humanity…This boundless compassion and mercy of the Sacred Heart redeemed our time and restored our hope of eternity with our Abba Father which was lost due to our sinfulness… Let us focus our gaze on the Sacred Heart and experience the grace of boundless mercy and compassion…

“Remain before my face. Stay close to my wounded heart in the sacrament of my love, and I will do for what I, and no one else, can do trust me…” The Sacred Heart of Jesus desires our whole hearted consecration to Him. When our hearts are fragmented for temporary matters, we cannot dedicate ourselves totally to the Sacred Heart…In the gospels, we see instances for the demanding love of the Sacred Heart. Peter promised his fidelity to his Master saying:”Even if I must die with you, I will not deny you!”(Mt. 26:35) However, he failed in his fidelity to the Master and denied him thrice publicly, stating: “I do not know the man.”(Mt. 26:72)Anyhow, the gaze of the Sacred Heart was not ready to abandon him, His merciful gaze touched him and led to transformation: “And he went out and wept bitterly.”(Mt. 26:75)Nevertheless, the Sacred Heart was not ready to leave Peter in his remorse feelings for the rest of his life. The Sacred Heart comes in search of Peter and asks Peter the same question thrice: “Simon, son of John, do you love me more than these?”(Jn.21:15) These questions purify his intentions and dedicate himself wholly to the love of the Sacred Heart. At the end, a heart filled with genuine love for the Master, he acknowledges: “Lord, you know everything; you know that I love you.” (Jn. 21:17) The Sacred Heart commissions Peter as the head of His Church as He promised: “You are Peter, and on this rock I will build my church, and the gates of hell shall not prevail against it. I will give you the keys of the kingdom of heaven, and whatever you bind on earth shall be bound in heaven, and whatever you loose on earth shall be loosed in heaven.” (Mt. 16:18-20) Like Peter, let us purify our intentions and consecrate ourselves wholly to the Sacred Heart of Jesus…

“I love you with an undying love. Nothing can separate you now from the burning love of my Eucharistic Heart…” The Sacred Heart passionately longs for every human soul. However there are many who are indifferent to the Sacred Heart. Though they have received Christian faith through the sacrament of baptism, absolutely cut themselves from their relationship with the Sacred Heart. They are neither grateful nor respectful towards the redeeming love of the Sacred Heart. They consciously and deliberately deny the graces that the Sacred Heart showers in their lives. These acts of humanity give intense pain to the Sacred Heart, for whom the Sacred Heart was pierced and bleed, they reject His selfless love and lead a sinful life without being in communion with the Sacred Heart and the Holy Trinity…In the book of Revelation we read: “So, because you are lukewarm, and neither hot nor cold, I will spit you out of my mouth.” (Rev. 3:16) The conscious denial and indifference towards the selfless love of the sacred heart lead oneself to eternal separation from this experience of love. Whereas, those who are docile to the love of the sacred heart will dine with him in his eternal banquet…”Behold, I stand at the door and knock. If anyone hears my voice and opens the door, I will come in to him and eat with him, and he with me.” (Rev.3:20)Let us pray for the whole world that they may turn themselves to the burning and undying love of the Sacred Heart…

“I tell you, there will be more joy in heaven over one sinner who repents than over ninety-nine righteous persons who need no repentance.”(Lk.15:7) The sacred heart of Jesus desires the conversion of hearts especially of those who completely cut away relationship with their Creator. The Sacred Heart patiently and eagerly waiting for their return. When these prodigal children take thier first step, the Sacred Heart runs and embraces them to his unconditional love and forgiveness. When the good thief asked Jesus for his forgiveness and rememberance at his kingdom, Jesus told him: “Truly, I say to you, today you will be with me in paradise.”(Lk. 23:43) When the woman who was caught in adultery brought to Jesus for condemnation but Jesus forgave her unconditionally: “Neither do I condemn you; go, and from now on sin no more.”(Jn.8:11) The sinful woman, who wet Jesus’ feet with her tears, wiped with her hair, kissed his feet and anointed… Witnessing her heartfelt love Jesus says: ‘Therefore I tell you, her sins, which are many, are forgiven—for she loved much.” (Lk.7:47)These words of Jesus reveal to us the intense love of the Sacred Heart for the sinners. Let us acknowledge our sinfulness to the Sacred Heart and seek his unconditional forgiveness and experience his immense love …

Jesus offered his body and blood mystically on Maundy Thursday and sacrificed his body and blood physically at the altar of cross on Good Friday. Every Eucharistic celebration is the re-enactment of Jesus’ Eucharistic sacrifice that he offered once and for all. In every Eucharistic celebration Jesus reveals and reminds us of the new covenant that he sealed with his own blood. All the Old Testament sacrifices were incomplete because priests and offerings were separate and incomplete. “For it is impossible for the blood of bulls and goats to take away sins.”(Heb.10:4) Nevertheless, no priests were freed from the bond of sin. “And every priest stands daily at his service, offering repeatedly the same sacrifices, which can never take away sins.” (Heb. 10:11) Jesus, the high priest who was sinless and the perfect victim before our Abba Father. “For by a single offering he has perfected for all time those who are being sanctified.” (Heb. 10:14) Thus, He offered the perfect sacrifice, acceptable to his Abba Father. Vatican II calls Eucharistic celebration as the source and summit of Christian life. Therefore, we need to partake in every Eucharistic celebration with at most devotion and sincerity of heart… “Therefore, brothers, since we have confidence to enter the holy places by the blood of Jesus, by the new and living way that he opened for us through the curtain, that is, through his flesh…” (Heb.10: 19-21) Our meaningful preparations and active participation in the Eucharist will help us to meditate and grow deeper in our understanding on the sacrificial love of the sacred heart for each one of us…

The Holy Eucharist is the opportune moment to encounter the unfathomable love of the Sacred Heart in our lives. The Eucharistic miracle of Lanciano testifies this inseparable relationship between the Sacred Heart and the Holy Eucharist. The Eucharistic bread which was transformed into human flesh at Lanciano contained cardiac tissues of type AB. In this sacrament Jesus allows us to experience his Sacred Heart in an intimate manner. Thus, Jesus allows our bodily self to be nurtured by his own bodily self and moreover our bodily self becomes part of his own bodily self, especially one with his Sacred heart. Jesus says: “Whoever feeds on my flesh and drinks my blood has eternal life, and I will raise him up on the last day. For my flesh is true food, and my blood is true drink.”(Jn. 6: 54-56). Hence, the Holy Eucharist becomes the moment of grace that helps us to experience the Self-giving love of the Sacred Heart and help us to grow in our intimacy with Jesus. Let us imitate this Self-giving love of Sacred Heart in our day to day life…

ഇന്ന് മാതാവിന്റെ വണക്കമാസം അവസാനിക്കയാണ്. കഴിഞ്ഞ മുപ്പത് ദിനങ്ങൾ നാം അവളോടൊപ്പം യേശുനാഥനെ അടുത്തനുഗമിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയായിരുന്നു. അവളുടെ മാതൃ സാന്നിദ്ധ്യമില്ലാതെ നമ്മുടെ ക്രിസ്തു വാനുകരണം അപൂർണ്ണമാണ്. സകല കൃപാവരങ്ങളുടെയും മദ്ധ്യസ്ഥയായി യേശു നാഥൻ നമുക്ക് നൽകിയ നിത്യസഹായമാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം. വി.യോഹന്നാന് മറിയത്തോടുണ്ടായ അതേ ആത്മബന്ധം നാമോരോരുത്തർക്കുമുണ്ടാവാൻ യേശു നാഥൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നുണ്ട്. ഈ ആത്മബന്ധം വളർത്തിയെടുക്കാൻ നമ്മെ ഓരോരുത്തരെയും സഹായിക്കുന്ന ശക്തിയേറിയ പ്രാർത്ഥനയാണ് ജപമാല. പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിന്റെ കരങ്ങൾ പിടിച്ച് രക്ഷാകര ചരിത്രത്തിലേക്ക് നാം നടത്തുന്ന തീർത്ഥയാത്രയാണ് ജപമാല. ജപമാല ഭക്തി പരിശുദ്ധ ത്രിത്വത്തോടും, പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തോടും, സകല മാലാഖമാരോടും, വിശുദ്ധരോടുമുള്ള ആത്മബന്ധത്തിൽ ആഴപ്പെടുന്നതിന് നമ്മെ പ്രാപ്തരാക്കുന്നു. ആധുനിക ക്രൈസ്തവ ലോകം നേരിടുന്ന ഏറ്റവും വലിയ വെല്ലുവിളിയായ ശിഥിലമാകുന്ന കുടുംബ ബന്ധങ്ങളെ ശക്തിപ്പെടുത്താനുള്ള ശക്തിയേറിയ ആയുധമാണ് പരിശുദ്ധ ജപമാല. അതുപോലെ ഭൗതിക വാദത്തിന്റെയും, നിരീശ്വര വാദത്തിന്റെയുമെല്ലാം അതിപ്രസരത്തിൽ നിന്ന് സഭയെയും ലോകം മുഴുവനെയും രക്ഷിക്കാൻ പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിന്റെ മാധ്യസ്ഥ സഹായത്തിന് കഴിയും. ദൈവജനനിയും അമലോത്ഭവയുമായ കന്യകാമറിയത്തിന്റെ വിമല ഹൃദയത്തിന് നമ്മെ പരിപൂർണ്ണമായി സമർപ്പിക്കാം. അവളോടുള്ള മാതൃഭക്തിയിൽ അനുദിനം വളർന്ന് ഭൂമിയുടെ ഉപ്പും ലോകത്തിന്റെ പ്രകാശവുമായ ക്രിസ്തു സാക്ഷിയായി നമുക്ക് ജീവിക്കാം… ഈ കഴിഞ്ഞ മുപ്പത് ദിനങ്ങൾ ഞങ്ങളോടൊപ്പം നടന്ന് മാതൃസ്നേഹത്തിന്റെ ആഴങ്ങളെ ധ്യാനിക്കാനും അനുഭവിക്കാനും അമ്മ നൽകിയ സുകൃതത്തിന് ഒരായിരം നന്ദി…

തന്നെ ഭരമേൽപ്പിച്ച തന്റെ മക്കൾക്ക് വേണ്ടി മിടിക്കുന്ന വിമല ഹൃദയമാണ് മരിയാംബികയുടേത്. രക്ഷാകര ചരിത്രത്തിലെ അവസ്മരണീയമായ ഓരോ മുഹൂർത്തവും അവൾ ഹൃദയത്തിൽ സംഗ്രഹിച്ചതായി സുവിശേഷങ്ങളിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്. അത് പോലെ വ്യാകുലങ്ങളുടെ വാൾ അവളുടെ ഹൃദയത്തെ ഭേദിക്കുമെന്ന് ശിമയോനിലൂടെ പ്രവചിക്കപ്പെട്ടതുമാണ്. കാൽവരിയിൽ തന്റെ തിരുക്കുമാരന്റെ പാർശ്വം കുത്തിതുറക്കപ്പെട്ട് കൃപയുടെ നീർച്ചാൽ ഒഴുകിയത് പോല, കാൽവരിയിൽ സങ്കടങ്ങളുടെ വാൾ അവളുടെ ഹൃദയത്തെ ഭേദിച്ചപ്പോൾ പാപത്തിന്റെ ചുഴിയിൽ പെട്ട് ഉഴലുന്ന മാനവരാശിയോടുള്ള മാതൃവാത്സല്യമാണ് അവളുടെ വിമല ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് നിർഗളിച്ചത്. ദൈവസ്നേഹത്തിൽ നിന്നകന്നു പോകുന്ന മാനവരാശിയുടെ മടങ്ങി വരവിനാണ് മാതൃവാത്സല്യത്തോടെ അവളുടെ വിമല ഹൃദയം നില കൊണ്ടിട്ടുള്ളത്. ഫാത്തിമയിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട കന്യകാമറിയം നൽകിയ സന്ദേശം തന്റെ വിമല ഹൃദയത്തിന് സോവിയറ്റ് യൂണിയനെ സമർപ്പിക്കാനായിരുന്നു. ശീതയുദ്ധത്തിന്റെ മദ്ധ്യേ മറ്റാരു ലോകമഹായുദ്ധത്തിന്റെ വിപത്തിലേക്ക് വഴുതി വീണ് കൊണ്ടിരുന്ന ലോക ജനതയ്ക്ക് പ്രതീക്ഷയുടെ സദ്വാർത്തയായി, റഷ്യയുടെ മാനസാന്തരത്തിലൂടെ അവളുടെ വിമല ഹൃദയം വിജയം വരിച്ചതിന് നാമൊക്കെ സാക്ഷികളാണ്. കെറോണ മഹാവ്യാധിയുടെ ചുഴിയിൽ പെട്ട് ലോകം മുഴുവൻ ദുരിതം അനുഭവിക്കുന്ന ഈ വേളയിൽ നമ്മെത്തന്നെയും ലോകം മുഴുവനെയും അവളുടെ വിമല ഹൃദയത്തിന് പ്രതിഷ്ഠിച്ച് നമുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാം. കാരുണ്യത്തിന്റെ നിറവായ അവളുടെ വിമലഹൃദയം പ്രതീക്ഷയുടെ പൊൻപുലരിയിലേക്ക് നമ്മെ നയിക്കുമെന്ന പ്രത്യാശയോട് കൂടി…

ഓരൊ ക്രിസ്തു ശിഷ്യന്റെയും ജീവിതത്തിൽ അനിവാര്യമായി ഉണ്ടാകേണ്ട ആത്മീയതയാണ് മരിയ ഭക്തി. ക്രിസ്തു നാഥനെ ഏറ്റം വിശ്വസ്തതയോടും ആത്മാർത്ഥതയോടും പിൻചെന്ന ഈ ക്രിസ്തു ശിഷ്യ നമുക്കെല്ലാവർക്കും മാതൃകയാണ്. മാനവരക്ഷാകര ചരിത്രത്തിൽ അവളുടെ സവിശേഷമായ സ്ഥാനവും, നിസ്തുലമായ പങ്കും – ‘ക്രിസ്തു നാഥന്റെ പ്രഥമ ശിഷ്യ ‘ എന്ന പദവിയിലേക്കവളെ ഉയർത്തുന്നു. കന്യകാമറിയത്തോടുള്ള ആദരവും, ഭക്തിയും അവളുടെ തിരുക്കുമാരനോടുള്ള ആദരവ് തന്നെയാണ്. അവളെ വണങ്ങുന്നതിലൂടെ, അവളോടൊത്ത് രക്ഷാകര ചരിത്രത്തിലേക്ക് നാം യാത്ര ചെയ്യുകയും, അവളിലൂടെ ദൈവം ലോകത്തിൽ ചെയ്ത വൻ കാര്യങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള അവബോധത്തിലേക്ക് നാം കടന്ന് വരുന്നു. അതുപോല , നമ്മുടെ ഈ വർത്തമാന ജീവിതം അവളോടുള്ള മാതൃഭക്തിയിൽ ചിലവഴിക്കുമ്പോൾ, നിത്യതയിൽ അവളോടൊത്ത് അവളുടെ ദിവസുതനെ മുഖാമുഖം കാണുമെന്നുമുള്ള പ്രത്യാശയിൽ നാം അനുദിനം വളരുന്നു. അവളോടുള്ള മാതൃഭക്തി ആത്യന്തികമായി നമ്മെ ഓരോരുത്തരെയും അവളെ സകല വിധ കൃപകളാലും അനുഗ്രഹങ്ങളാലും ധന്യയാക്കിയ പരിശുദ്ധ ത്രിത്വത്തോടുള്ള ആത്മീയ ബന്ധത്തിൽ വളർത്തുകയും, അവളിൽ പ്രകടമാകുന്ന സ്വർഗ്ഗീയ മഹത്വം നമുക്കൊക്കെ ലഭിക്കാനിരിക്കുന്ന സ്വർഗ്ഗീയ മഹത്വത്തെക്കുറിച്ചുള്ള ബോധ്യത്തിൽ നമ്മെ നയിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. അങ്ങനെ യഥാർത്ഥമായ മരിയ ഭക്തിയിലൂടെ അവളുടെ കരം പിടിച്ച് യേശു നാഥനിലേക്കുള്ള, നിത്യതയിലേക്കുള്ള നമ്മുടെ ജീവിതയാത്ര തുടരാം…

വിശുദ്ധിയുടെ നറുമണം തുളുമ്പുന്ന പനിനീർ പുഷ്പമാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം. അവളോളം വിശുദ്ധിയുടെ സോപാനങ്ങൾ കീഴടക്കിയ വേറൊരു മനുഷ്യവ്യക്തിത്വം ഇല്ല. എങ്കിലും പാപത്തിന്റെ ചുഴിയിൽപ്പെട്ട മാനവ കുലത്തിന് പ്രതീക്ഷയുടെ പുലരിയാണ് പാപികളുടെ സങ്കേതമായ കന്യകാ മറിയം പകർന്ന് നൽകുന്നത്. കാൽവരിയിൽ തന്റെ തിരുക്കുമാരൻ തന്നെ ഏൽപ്പിച്ച ദൗത്യം സമസ്ത മാനവ കുലത്തിന്റെയും അമ്മയാകാനുള്ള ദൗത്യമാണ്. കന്യകാമറിയത്തിന്റെ വിമലഹൃദയം തന്റെ എല്ലാ മക്കളെയും മാതൃ വാത്സല്യത്തോടെത്തോടെ സ്നേഹിക്കുന്നുണ്ട്. തന്റെ തിരുക്കുമാരനെ ബോധപൂർവ്വം നിഷേധിച്ച് പാപപങ്കിലമായ ജീവതം നയിക്കുന്നവരുടെ മാനസാന്തരം അവളുടെ മാതൃഹൃദയം തീവ്രമായി അഭിലഷിക്കുന്നുണ്ട്. ഫാത്തിമായിലും, ലൂർദ്ധിലും, മെഡ്ജുഗോറി യായിലുമൊക്കെ അവൾ പ്രതൃക്ഷപ്പെട്ടത് ദൈവസ്നേഹത്തിൽ നിന്നും പരസ്നേഹത്തിൽ നിന്നുമകന്ന് യുദ്ധ പകയിലും, വിദ്വേഷത്തിലും ജീവിച്ച മാനവകുലത്തോട് പാപികളെ നെഞ്ചോട് ചേർക്കുന്ന ദൈവസ്നേഹത്തിന്റെ ആഴങ്ങളെക്കുറിച്ചും കരുണയെ കുറിച്ചും ബോധ്യപ്പെടുത്താനായിരുന്നു. പാപത്തിന്റെ സ്വാധീനത്തിൽ തർക്കപ്പെട്ട മാനവകുലത്തിന് പ്രത്യാശയുടെ സുവിശേഷമായി പാപികളുടെ സങ്കേതമായ പരിശുദ്ധ അമ്മ ഉണ്ടെന്ന വിശ്വാസത്തോടെ നമ്മുടെ ജീവിതയാത്ര തുടരാം…

കാനായിലെ കല്യാണ വിരുന്ന് യേശു നാഥൻ പ്രവർത്തിച്ച ആദ്യത്തെ അടയാളമായാണ് യോഹന്നാൻ സുവിശേഷകൻ രേഖപ്പെടുത്തുന്നത്. ഈ വചനഭാഗത്ത് യോഹന്നാൻ സുവിശേഷകൻ പ്രാധാന്യത്തോടെ നമ്മോട് പങ്ക് വയ്ക്കുന്ന വസ്തുത പരിശുദ്ധ കന്യകയുടെ സാന്നിദ്ധ്യമാണ്. വീഞ്ഞ് തീർന്നു പോവുക എന്ന സാമൂഹ്യ അപമാനത്തിൽ നിന്ന് ആ കുടുംബത്തെ രക്ഷിക്കുന്നത് അവളുടെ അവസരോചിതമായ മാദ്ധ്യസ്ഥമാണ്. അടയാളം പ്രവർത്തിക്കാനുള്ള തന്റെ സമയം ആകാതിരുന്നിട്ട് കൂടി തന്റെ അമ്മയുടെ വാക്കുകളെ പ്രതി ആ കുടുംബത്തിന് വേണ്ടി യേശുനാഥൻ അഭിമാനത്തിന്റ പുതു വീഞ്ഞായി മാറുകയാണ്. നമ്മുടെ ആത്മീയ ലൗകിക ജീവിതത്തിനാവശ്യമായ എല്ലാവരപ്രസാങ്ങളും യേശുനാഥനിൽനിന്ന് ലഭിക്കാനുള്ള കുറുക്കുവഴിയാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിന്റെ മാദ്ധ്യസ്ഥം. വീഞ്ഞ് തീർന്ന് പോയ ഭവനത്തിന്റെ നൊമ്പരത്തെ, തന്റെ തന്നെ നൊമ്പരമാക്കി അവർക്ക് വേണ്ടി തന്റെ പുത്രന്റെ മുന്നിൽ മാദ്ധ്യസ്ഥത്തിന്റെ കരങ്ങൾ അവൾ നീട്ടിയത് പോലെ, നമ്മുക്കോരോരുത്തർക്കും വേണ്ടിയുള്ള അവളുടെ യാചനകൾ തള്ളിക്കളയാൻ യേശു നാഥനാവില്ല കാരണം തന്റെ കുരിശിനു കീഴെ മാനവകുലത്തിന് മുഴുവൻ അമ്മയായി അവളെ നൽകിയത് യേശു നാഥൻ തന്നെയാണ്. വി. ബർണാദ് പുണ്യവാളൻ രൂപം നൽകിയ ‘എത്രയും ദയയുള്ള മാതാവെ,’ എന്ന പ്രാർത്ഥനയിൽ നാം ഇപ്രകാരം ഏറ്റുചൊല്ലുന്നുണ്ട്: “അങ്ങേ മാദ്ധ്യസ്ഥ സഹായം അപേക്ഷിച്ചവരിൽ ഒരു വനെയും നിന്നാൽ ഉപേക്ഷിച്ചു എന്ന് ലോകത്തിൽ ഇത് വരെ കേൾക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല…” തലമുറകൾ അവരുടെ വിശ്വാസനുഭവത്തിൽ നിന്ന് ഏറ്റി ചൊല്ലിയ ഈ പ്രാർത്ഥന വിശാസത്തോടെ ഏറ്റ് ചൊല്ലി നമുക്കും അവളുടെ മാദ്ധ്യസ്ഥ സഹായത്തിൽ ശരണപ്പെടാം…

പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിന്റെ മരണശേഷം തന്റെ തിരുക്കമാരൻ വഴി ആത്മ ശരീരങ്ങളോടെ സ്വർഗ്ഗത്തിലേക്ക് ആരോപണം ചെയ്തു എന്നത് സഭയുടെ പരമ്പരാഗതമായ വിശ്വാസ സത്യമാണ്. പാപമാലിന്യമേശാത്ത അവളുടെ ശരീരത്തെ പ്രകൃതിയുടെ ജൈപരമായ പ്രക്രിയയ്ക്ക് വിട്ട് കൊടുക്കാതെ അവളുടെ ദിവസുതൻ നിത്യതയുടെ മഹത്വത്തിലേക്ക് അവളെ കൂട്ടി കൊണ്ട് പോയി. ക്രൈസ്തവർ മാത്രമല്ല കന്യകാമറിയത്തെ ദൈവത്തിന്റെ പ്രിയപ്പെട്ടവളായി കണക്കാക്കുന്നത്, യഹൂദ സഹോദരങ്ങളും, മുസ്ലീം സഹോദരൻമാരും അനുഗ്രഹീത സ്ത്രീയായിട്ടാണ് മറിയത്തെ കാണുന്നത്. വിശുദ്ധ ഖുറാനിൽ 36 തവണ കന്യകാമറിയത്തെക്കുറിച്ച് പ്രതിപാദിച്ചിട്ടുണ്ട്. ഏശയ്യാ പ്രവാചകന്റെ പുസ്തകത്തിലൂടെ പുത്രനെ ഗർഭം ധരിക്കുന്ന ദിവ്യകന്യകയെക്കുറിച്ചുള്ള പരമാർശം യഹൂദ പാരമ്പര്യങ്ങളിലും സജീവമായിരുന്നു. അവളുടെ മരണശേഷം മൃതശരീരം ഉൾക്കൊള്ളുന്ന കല്ലറ അവശേഷിച്ചിരുന്നെങ്കിൽ അത് മൂന്ന് മതവിഭാഗങ്ങൾക്കും ഒരു പോലെ ശ്രേഷ്ഠമായ തീർത്ഥാടന ക്രേന്ദ്രമാകുമായിരുന്നു. ആത്മ ശരീരത്തോടെയുള്ള മറിയത്തിന്റെ സ്വർഗ്ഗാരോപണം വിശ്വാസ പ്രമാണത്തിൽ നാമൊക്കെ ഏറ്റു പറയുന്ന, നമ്മുടെയൊക്കെ മരണശേഷം സമയത്തിന്റെ തികവിൽ സംഭവിക്കാനിരിക്കുന്ന നമ്മുടെ ശരീരത്തിന്റെ ഉയർപ്പിന്റെ മുന്നോടിയാണ്… കന്യകാമറിയത്തെപ്പോലെ ആത്മ ശരീരങ്ങളോടെ നിത്യതയുടെ ആനന്ത നിർവൃതി നമുക്കുമുണ്ടാകുമെന്ന പ്രത്യാശയോടെ നമ്മുടെ ജീവിതയാത്ര തുടരാം…

പരിശുദ്ധ കന്യകയുടെ മരണം നാമൊക്കെ ആഴത്തിൽ ചിന്തിക്കേണ്ട ഒരു ആത്മീയ യാഥാർത്ഥ്യമാണ്. പാപത്തിന്റെ പ്രതിഫലം മരണമാണെന്ന് നാം വചനത്തിൽ വായിച്ചറിയുന്നുണ്ട്. പാപത്തിന്റെ യാതൊരുവിധ മാലിന്യവുമേ ശാത്ത പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം മരണമെന്ന യാഥാർത്ഥ്യത്തിനതീതയാണൊ? എന്നത് എല്ലാ കാലങ്ങളിലും ആഴമേറിയ ചിന്തകൾക്കും വിചിന്തിനങ്ങൾക്കുമൊക്കെ വിധേയമായിട്ടുള്ള ഒരു വസ്തുതയാണ്. എന്നാൽ എല്ലാ മനുഷ്യരെയും പോലെ അവളും മരണമെന്ന യാഥാർത്യത്തെ വിനയത്തോടെ സ്വീകരിച്ചവളാണ്. അവളുടെ മരണം ദു:ഖ സാന്ദ്രമായ ഒരു വേർപാട് ആയിരുന്നില്ല തന്റെ ജീവിത യാത്രയുടെ അന്ത്യത്തിൽ തന്റെ തിരുക്കമാരനോട് ഒപ്പം എന്നെന്നേക്കുമായിരിക്കാനുള്ള ഒരു കടന്ന് പോകൽ മാത്രമായിരുന്നു അത്. ഭൂമിയിലിയരുന്നപ്പോഴെ ഈ സ്വർഗ്ഗീയ മഹത്വത്തിന്റെ പ്രത്യാശയിലും ഉറപ്പിലും അവൾക്ക് ജീവിക്കാനായി എന്നത് ഈ കർത്താവിന്റെ ദാസിയുടെ മരണത്തെപ്പോലും മഹത്വവത്ക്കരിക്കുന്നു. പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെപ്പോലെ സുകൃതം നിറഞ്ഞ ജീവിതത്തിലൂടെ മരണത്തെ നിത്യത പൂൽകന്നതിനുള്ള അനിവാര്യമായ യാഥാർത്ഥ്യമായി കണ്ട് ദിവ്യരക്ഷകനിലേക്കുള്ള യാത്രയിൽ അവൾ നമുക്ക് കൂട്ടായിരിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയോടെ നമ്മുടെ ജീവിതയാത്ര നമുക്ക് തുടരാം. …

ഇന്ന് ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സഹായമായ മാതാവിന്റെ തിരുനാളാണ്. ഇറ്റലിയിലെ സ്പൊളെത്താ എന്ന പട്ടണത്തിൽ ഒരു ബാലന് പരിശുദ്ധാ കന്യകമറിയവും ഉണ്ണിയേശുവും പ്രതൃക്ഷപ്പെട്ട് സംസാരിക്കുകയുണ്ടായി. വിസ്മൃതിയിലാണ്ടുപോയ ഈ സംഭവത്തെ സജീവമാക്കിയത് ഇടയ ബാലന് പ്രതൃക്ഷപ്പെട്ട പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിന്റെയും ഉണ്ണിയേശുവിന്റെയും ചിത്രം സ്പൊളെത്തായിലെ തകർന്നടിഞ്ഞ ഒരു ദേവാലയത്തിൽ നിന്ന് കണ്ടെത്തിയതാണ്. സഭ അന്ന് അഭിമുഖീകരിച്ചു കൊണ്ടിരുന്ന പ്രകസന്ധികളെ അതിജീവിക്കാനാണ് സ്പൊളെത്തായിലെ മെത്രാൻ ആ ചിത്രത്തിന് ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സഹായ മാതാവ് എന്ന അഭിസംബോധന നൽകി, മരിയ ഭക്തി പ്രചരിപ്പിച്ചത്. പിന്നീട് 1571 ഒക്ടോബർ 7 ലെപാൻതൊ യുദ്ധത്തിൽ ഓട്ടോമൻ തുർക്കികളുടെ അധിനിവേശത്തിൽ നിന്ന് താരതമ്യേന ദുർബലമായ വിശുദ്ധ സഖ്യത്തിന് അതീ ശേയകരമായ വിജയം നൽകിയതും പിന്നീട് നെപ്പോളിയന്റെ കൽത്തുറങ്കിൽ നിന്ന് പയസ് VII മൻ മാർപ്പാപ്പയ്ക്ക് മോചനം ലഭിച്ചതും ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സഹായമായ മാതാവിന്റെ മദ്ധ്യസ്ഥതയിലാണ്. ഡോൺ ബോസ്ക്കോ ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സഹായമായ മാതാവിന്റെ ഭക്തി പ്രചരിപ്പിക്കാൻ ജീവിതം ഉഴിഞ്ഞുവച്ച വിശുദ്ധനാണ്. പ്രതിസന്ധികളിൽ സഭയെ താങ്ങി നിറുത്തുവാൻ പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തോടുള്ള ഭക്തിക്ക് വലിയ സ്ഥാനമുണ്ടെന്ന് അദ്ദ്ദേഹം തിരിച്ചറിഞ്ഞിരുന്നു. സലേഷ്യൻ ഭവനത്തിലെ അന്തരീക്ഷത്തിന് പോലും ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സഹായമായ മാതാവിന്റെ ഗന്ധമുണ്ട്. സലേഷ്യൻ ഭവനത്തിലെ ഓരോ പ്രാർത്ഥനയും അവസാനിക്കുന്നത് പോലും അവളുടെ മാദ്ധ്യസ്ഥ സഹായം അപേക്ഷിച്ചു കൊണ്ടാണ്. ഇന്ന് സന്യാസ ജീവിതത്തിന്റെ സുവർണ്ണ ജൂബിലി ആഘോഷിക്കുന്ന സ്റ്റീഫനച്ചൻ കൃതജ്ഞതാ ബലിക്കിടെ തന്റെ ജീവിതത്തിൽ കന്യകാമറിയത്തിനുള്ള സ്ഥാനം വിവരിക്കുകയുണ്ടായി. അദ്ദേഹം ജനിച്ച് ആറ് മാസം കഴിഞ്ഞപ്പോൾ തന്നെ അദ്ദേഹത്തിന്റെ അമ്മ നിത്യ സമ്മാനത്തിന് യാത്രയായി. പിന്നീട് അമ്മയുടെ സ്നേഹവാത്സല്യങ്ങളൊ കരുതലൊ ഇല്ലാതെയാണ് അദ്ദ്ദേഹം വളർന്നത്. തന്റെ പ്രഥമ വ്രത വാഗ്ദാന വേളയിൽ, ഡോൺ ബോസ്ക്കോ തന്റെ മമ്മയായ മാർഗരറ്റ് മരിച്ചതിന് ശേഷം ക്രിസ്ത്യാനികളുടെ സഹായമായി മാതാവിനോട് തന്റെ അമ്മയായിരിക്കണമെന്ന് പ്രാർത്ഥിച്ച പോലെ സ്‌റ്റീഫനച്ചനും തന്റെ പ്രഥമ,വ്രതവാഗ്ദാന വേളയിൽ അദ്ദ്ദേഹംഅപ്രകാരം പ്രാർത്ഥിച്ചു. “നീ എന്റെ അമ്മയായിരിക്കണമെ.” ഇടറുന്ന ശബ്ദത്തോടും നിറമിഴികളോടും കൂടി ഇന്ന് ദിവ്യബലിയിൽ തനിക്കുണ്ടായ അനുഗ്രഹങ്ങളുടെ പെരുമക്കാലത്തെക്ക ക്കുറിച്ച് അദ്ദേഹം പറയുകയുണ്ടായി . “കഴിഞ്ഞ അമ്പത് വർഷക്കാലം അമ്മയായി,സഹായമായി അവൾ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നു.”അവളെ അമ്മയായി, നമ്മുടെ നിത്യസഹായമായി കണ്ട് കൊണ്ട് നമ്മുടെ ജീവിതയാത്ര തുടരാം…

“യേശു തന്റെ അമ്മയും താൻ സ്നേഹിച്ച ശിഷ്യനും അടുത്ത് നിൽക്കുന്നത് കണ്ട് അമ്മയോട് പറഞ്ഞു: സ്ത്രീയ, ഇതാ, നിന്റെ മകൻ. അനന്തരം അവൻ ആ ശിഷ്യനോട് പറഞ്ഞു: ഇതാ നിന്റെ അമ്മ. അപ്പോൾ മുതൽ ആ ശിഷ്യൻ അവളെ സ്വന്തം ഭവനത്തിൽ സ്വീകരിച്ചു.” (യോഹ. 19:26-27) തന്റെ മരണത്തിന് മുമ്പായി തന്റെ വത്സല ശിഷ്യർക്ക് യേശുനാഥൻ നൽകിയ വിലമതിക്കാനാവാത്ത സമ്മാനമാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാ മറിയത്തിന്റെ ആദ്ധ്യാത്മിക മാതൃത്വം. തന്നെ ബാല്യം മുതലെ ജ്ഞാനത്തിലും പ്രായത്തിലും ദൈത്തിന്റെയും മനുഷ്യരുടെയും പ്രീതിയിൽ അവൾ വളർത്തികൊണ്ട് വന്നത് പോലെ ഓരോ വത്സല്യ ശിഷ്യനെയും രൂപപ്പെടുത്തുന്നതിൽ അവൾക്കുള്ള പങ്ക് നിസ്തുലമാണ്. വി. ജോൺ ബോസ്ക്കൊ ഇപ്രകാരം പറയുമായിരുന്നു , ” സലേഷ്യൻ ഭവനത്തിലേക്ക് കടന്ന് വരുന്ന ഓരോ കുട്ടിയെയും പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയമാണ് കൈപിടിച്ച് കൊണ്ട് വരുന്നതെന്ന് …” വിശുദ്ധിയുടെ നിറകുടമായ അവൾ ഈ യാത്രയിൽ നമ്മെ അനുധാവനം ചെയ്യുമ്പോൾ, അവളുടെ സാന്നിദ്ധ്യം നമ്മുടെ ജീവിതത്തെ അനുഗഹപൂരിതമാക്കുന്നു. ദൈവഹിതത്തോട് എന്നെന്നും വിധേയപ്പെട്ട് ജീവിക്കുകയും യാതൊരു വിട്ട് വീഴ്ചകളുമില്ലാതെ ദൈവഹിതം തന്റെ ജീവതത്തിൽ നിറവേറ്റിയ അവളുടെ മാതൃ സാന്നിദ്ധ്യം, പരിപൂർണ്ണ സമപ്പണത്തോടെ യേശുനാഥനെ അനുഗമിക്കാനും യേശുവിന്റെ വത്സലശിഷ്യരായി ജീവിക്കാനും നമ്മെ പ്രാപ്തരാക്കും. യോഹന്നാനെപ്പോലെ പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെ നമ്മുടെ ഭവനത്തിലേക്ക് സ്വീകരിക്കാം… അവളുടെ കൈപിടിച്ച് വിശുദ്ധിയുടെ വഴിയെ നമുക്ക് നടക്കാം…

എല്ലാ പുരുഷൻമാരുടെയും വിജയത്തിന് പിന്നിൽ ഒരു സ്ത്രീയുടെ വാത്സല്യത്തിന്റെയും കരുതലിന്റെയും കരങ്ങളുണ്ട്. ക്രിസ്തുവിന്റെ കൂടെ അവന്റെ താങ്ങും, തണലും, തുഷാരവുമായി ചേർന്ന് നിന്നവളാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം. ക്രിസ്തുനാഥൻ ദൈവപുത്രനായിരുന്നെങ്കിലും അവളുടെ അമ്മ മനസ്സിനെ സംബന്ധിച്ചടുത്തോളം തന്റെ കരുതും, വാത്സല്യവും വേണ്ട തന്റെ പൊന്നോമന പുത്രനായിരുന്നു യേശുനാഥൻ. അവളുടെ ഈ അമ്മ മനസ്സ് അവന്റെ ജീവിത യാത്രയിലുടനീളം അവനെ അനുഗമിക്കുന്നുണ്ട്. കാലി തൊഴുത്തിൽ അവന് ജൻമം നൽകി, തന്റെ ഭാഗം തീർന്നു എന്ന് പറഞ്ഞ് അരങ്ങൊഴിഞ്ഞവളല്ല പരിശുദ്ധ അമ്മ. യേശു നാഥന്റെ പരസ്യജീവിതത്തിൽ അവന്റെ ആദ്യത്തെ അടയാളം അവളുടെ മാദ്ധ്യസ്ഥത്തത്താലാണ് സംഭവിക്കുന്നത്. അങ്ങനെ കാനായിൽ വെള്ളം വിത്താക്കി മാറ്റി ആ കുടുംബത്തെ വലിയ അപമാനത്തിൽ നിന്ന് അവൻ രക്ഷിക്കുകയാണ്. തന്റെ മകൻ ദൈവരാജ്യം പ്രഘോഷിക്കുന്നതിന്റെ തിരക്കിൽ വ്യാപൃതനാകുമ്പോഴും അമ്മ മനസ്സ് അവനെ കാണാൻ കൊതിച്ച്, അവനെ തേടിയെത്തുന്നുണ്ട്. ‘നിന്നെ വഹിച്ച ഉദരവും നിന്നെ പാലൂട്ടിയ മുലകളും അനുഗ്രഹീതമെന്ന്,’ അവന്റെ വചനം കേൾക്കാനെത്തിയ സ്ത്രീ വിളിച്ച് പറയുന്നത് അവളുടെ മാതൃത്വത്തിനുള്ള വാഴ്ത്താണ്. തന്റെ മകന്റെ അവസാന നിമിഷങ്ങളിൽ കുരിശിന്റെ വഴിയിൽ നിഴലായി അവൾ കൂടെയുണ്ട്. ഈ അമ്മ മനസ്സിന്റെ ആഴങ്ങളെ അനുഭവിച്ചറിഞ്ഞതു കൊണ്ടാണ് തന്റെ എല്ലാ ശിഷ്യർക്കും മാതാവായി അവൻ അവളെ നൽകിയത്. ഈ ലോകയാത്രയിൽ അവർക്ക് കൂട്ടായി അവളുടെ ഈ അമ്മമനസുണ്ട്… കാലിത്തൊഴുത്തിൽ ജീവസുറ്റ ദിവ്യ ഉണ്ണിയെ കയ്യിലെടുത്ത കരങ്ങൾ, കാൽവരിയിൽ അവന്റെ ജീവനറ്റ ശരീരം ഏറ്റ് വാങ്ങുകയാണ്. ഇവളോളം ദൈവത്തെ സ്നേഹിച്ച ഒരു മനുഷ്യ ജൻമവും വേറെയില്ല. സ്നേഹത്തിനും വിശ്വസ്വതയ്ക്കും ദൈവം നൽകുന്ന തിലകക്കുറിയാണ് മേരി… അവൾ നമ്മെ അനുധാവനം ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന ഉറപ്പോടെ നമ്മുടെ ജീവിത യാത്ര തുടരാം…

ഒരമ്മയുടെ ലോകം അവളുടെ മക്കളാണ്. അവരുടെ ഓരോ നേട്ടങ്ങളിലും വളർച്ചയിലുമൊക്കെ ഏറ്റവുമധികം ശ്രദ്ധ പതിപ്പിക്കുന്നതും സന്തോഷിക്കുന്നതുമൊക്കെ അമ്മയാണ്. പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെ സംബന്ധിച്ചടുത്തോളം യേശുവായിരുന്നു അവളുടെ ലോകം. മംഗള വാർത്ത മുതൽ അവളുടെ ജീവിതം പരിപൂർണ്ണമായി യേശുവിന് വേണ്ടി മാത്രമായിരുന്നു. യേശുവിന് പന്ത്രണ്ട് വയസ്സായിരിക്കു മ്പോൾ അവൾക്ക് അവനെ നഷ്ടപ്പെടുന്നുണ്ട്. മകനെ നഷ്ടപ്പെട്ട നിമിഷങ്ങളിൽ അവൾ കടന്ന് പോയിട്ടിണ്ടുകാനിടയുള്ള വേദന വാക്കുകൾക്കതീതമാണ്. ജോസഫും മേരിയും യേശുവിനെ കണ്ടെത്തുന്നത് ജെറുസലെം ദേവാലയത്തിലാണ്. ” നിന്റെ പിതാവും ഞാനും ഉത്ക്കണ്ഠയോടെ നിന്നെ അന്വേഷിക്കുകയായിരുന്നു,” എന്ന മാതൃത്വത്തിന്റെ നൊമ്പരമേറുന്നവാക്കുകൾക്ക് യേശു തന്റെ തന്നെ നിയോഗമാണ് അവളുമായി പങ്ക് വയ്ക്കുന്നത്. ” ഞാൻ എന്റെ പിതാവിന്റെ കാര്യത്തിൽ വ്യാപൃതനായിരിക്കേണ്ടതാണെന്ന് നിങ്ങൾ അറിയുന്നില്ലേ?” പക്ഷെ അമ്മ മനസ്സിന്റെ നൊമ്പരം തിരിച്ചറിയുന്ന യേശു നാഥൻ നസ്രത്തിലേക്ക് മടങ്ങിവന്ന് യേശുനാഥൻ മറിയത്തിനും ജോസഫിനും വിധേയരായി പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിന്റെ ശിക്ഷണത്തിൽ ജ്ഞാനത്തിലും, പ്രായത്തിലും, ദൈവത്തിന്റെയും മനുഷ്യരുടെയും പ്രീതിയിൽ വളർന്ന് വരുകയാണ്. നമ്മുടെയൊക്കെ ജീവിതത്തിൽ യേശുനാഥനെ നഷ്ടപ്പെടുന്ന നിമിഷങ്ങളിൽ പരിശുദ്ധ കന്യകയുടെ സഹായത്തോടെ അവനിലേക്ക് നമുക്ക് തിരികെ നടക്കാം…

അഭയാർത്ഥികളുടെ നൊമ്പരം ഹൃദയത്തെ ഭാരപ്പെടുത്തുന്ന അനുഭ വമാണ്. യുദ്ധമൊ, കൊടും പട്ടിണിയൊ നിമിത്തം ജനിച്ചുവീണ മണ്ണിനെയും, ബന്ധുമിത്രാദികളെയും, സoസ്ക്കാര പൈതൃകത്തെയുമെല്ലാo ഉപേക്ഷിച്ച് സ്വപ്നങ്ങളുടെ ഭണ്ഡാരവുമായി അപരിചിതമായ നാട്ടിൽ ജീവിക്കേണ്ടി വരിക കിഠിനമാണ്. സംശയത്തിന്റെ നിഴലിലുള്ള നമ്മെ ആ നാട്ടുകാർ അംഗീകരിക്കണമെന്നൊ സ്നേഹിക്കണമെന്നൊ ഇല്ല. അത്തരമൊരു പ്രവാസ അനുഭവത്തിലൂടെ കടന്ന് പോയവരാണ് തിരുക്കുടുംബവും. പ്രസവാനന്തരം ഏതൊരു സ്ത്രീയും ആഗ്രഹിക്കുന്നത് സ്വസ്ഥമായ വിശ്രമവും തന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ പരിപാലനയുമാണ്. എന്നാൽ ഹേറൊ ദോസ് രാജാവിന്റെ കുടില തന്ത്രം സ്വപ്നത്തിൽ തിരിച്ചറിയുന്ന തിരിക്കുടുംബം ഈജിപ്തിലേക്ക് പാലായനം ചെയ്യുകയാണ്. പ്രസവത്തിന് മുമ്പും അതിന് ശേഷവുംമെല്ലാം അവളെ കാത്തിരുന്നത് ദുഷ്ക്കരമായ യാത്രകളായിരുന്നു. യാതൊരു പാരിതിയും കൂടാതെ ഈ യാത്രകളെ അവർ ദിവ്യ ഉണ്ണിയോടൊത്തുള്ള തീർത്ഥാടനങ്ങളാക്കി മാറ്റുകയാണ് … തങ്ങളുടെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിക്കുന്ന എല്ലാ കാര്യങ്ങളും ദൈവപിതാവിന്റെ അറിവോടെയാണെന്നും രക്ഷാകര പദ്ധതിയുടെ ഭാഗമാണെന്നുമുള്ള ഉൾവെളിച്ചം അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു. അങ്ങനെ മാതാവിന്റെയും ഔസേപ്പിതാവിന്റെയും അനുസരണത്തോടെ ‘ഈജിപ്തിൽ നിന്ന് എന്റെ പുത്രനെ ഞാൻ വിളിച്ചു,’ എന്ന് ഹോസിയാ പ്രവാചകന്റെ പുസ്തകത്തിൽ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ള തിരുവെഴുത്ത് പൂർത്തിയാക്കപ്പെടുകയാണ്… അടിമത്തത്തിന്റെ ഭവനമായ ഈജിപ്തിൽ നിന്ന് ഇസ്രായേൽ ജനത്തെ വാഗ്ദത്ത ഭൂമിയിലേക്ക് മോശ നയിച്ചത് പോലെ, ഈജിപ്തിൽ നിന്ന് യേശു നാഥൻ കടന്ന് വരുന്നത് പാപത്തിന്റെ ബന്ധനത്തിൽ നിന്ന് സമസ്ത മാനവരാശിയെയും മോചിപ്പിക്കുന്ന സമഗ്ര വിമോചകനായിട്ടാണ്. അഭയാർത്ഥി ജീവിതത്തിന്റെ നൊമ്പരമറിയുന്നവളാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം. അവളുടെ മദ്ധ്യസ്ഥതയിലൂടെ എല്ലാ അഭയാർത്ഥികൾക്ക് വേണ്ടിയും അവരെ സ്വീകരിക്കുന്നതിനുള്ള ഹൃദയ വിശാലത നമുക്കുണ്ടാകുന്നതിന് വേണ്ടിയും പ്രാർത്ഥിക്കാം…

അനുഗ്രഹീത എഴുത്തുകാരനായ കെ.പി. അപ്പൻ പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെ അഭിസംബോധന ചെയ്യുന്നത് വൈരുദ്ധ്യങ്ങളുടെ രാജ്ഞി എന്നാണ്. ഏതൊരു മനുഷ്യ സ്ത്രീക്കാണ് ഒരേ സമയം മാതാവും കന്യകയുമാകുവാൻ കഴിയുക ? യേശു നാഥനെ ഉദരത്തിൽ വഹിക്കുന്നതിനു മുമ്പും, വഹിച്ചപ്പോഴും, ദിവ്യരക്ഷകന് ജൻമം നൽകിയതിനു ശേഷവും അവൾ കന്യകയായി നിലകൊണ്ടു എന്നത് നമ്മുടെ സുപ്രധാനമായ വിശ്വാസ സത്യവും അപ്പോസ്തലിക പാരമ്പര്യവുമാണ്. പുരുഷന്റെ ഇടപെടൽ ഇല്ലാതെ പരിശുദ്ധാത്മാവ് വഴിയാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം ഗർഭം ധരിക്കുന്നത്. അവളുടെ ഉദരത്തിൽ നിന്ന് ദിവ്യരക്ഷകൻ പൂജതനാകുന്നതും അവളുടെ കന്യാത്വത്തിന് ഭംഗം വരുത്താതെയാണ്. ‘കന്യകാ ഗർഭം ധരിച്ച് ഒരു പുത്രനെ പ്രസവിക്കും. അവൻ ഇമ്മാനുവേൽ എന്ന് വിളിക്കപ്പെടും.’ നൂറ്റാണ്ടുകൾക്കു മുമ്പേ ഏശയ്യാ പ്രവാചകൻ വഴി ദിവ്യരക്ഷകന്റെ കന്യകാ ജനനം ഇസ്രായേൽ ജനത്തോട് ദൈവം വെളുപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. അങ്ങനെ ജനനം മുതൽ മരണം വരെ ദൈവത്തെ മാത്രം ഉപാസിച്ച നിത്യകന്യകയായി മറിയം നിലകൊണ്ടു. അവളുടെ അതിവിശിഷ്ഠവും സംപൂർണ്ണമായ കന്യകാത്വമാണ് പൂർണ്ണ ഹൃദയത്തോടെ ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കാനും, വചനമാകുന്ന ദൈവപുത്രന് മാംസം ധരിക്കാൻ തന്റെ ഉദരത്തിൽ ഇരിപ്പിടമൊരുക്കിയതും, ക്രിസ്തു നാഥനെപ്പോലെ ദൈവത്തിന്റെ ഹിതം തന്റെ ജീവിതത്തിലും നിറവേറട്ടെ എന്ന് മൊഴിയാനുമുള്ള ആന്തരിക ശക്തി അവൾക്ക് നൽകിയത്. അവളെപ്പോലെ നിർമ്മലമായ മനസ്സോടെ ദൈവത്തെ അന്വേഷിക്കുവാനും ശിശ്രൂഷിക്കുവാനും അവളുടെ മാദ്ധ്യസ്ഥം നമ്മെ സഹായിക്കട്ടെ…

ജോസഫും മറിയവും തങ്ങളുടെ പ്രിയപുത്രനെ ജെറുസലെം ദേവാലത്തിൽ കാഴ്ച്ച വയ്ക്കുകയാണ്. കടിഞ്ഞൂൽ പുത്രൻമാരെ യാഹ്‌വേയ്ക്ക് സമർപ്പിക്കണമെന്നതായിരുന്നു യഹൂദ പാരമ്പര്യം. ആ പാരമ്പര്യത്തിന്റെ പൂർത്തി കരണത്തിനായി എട്ടാം ദിവസം ജോസഫും മേരിയും ഉണ്ണിയേശുവുമായി ദേവാലയത്തിലെത്തുകയാണ്. ലോക രക്ഷനായി മാനവീകരണം ചെയ്ത ദൈവകുമാരനെ ദൈവപിതാവിന് സമർപ്പിക്കുകയാണ്. പരിശുദ്ധ കന്യകാ മറിയവും ഔസേപ്പിതാവും തങ്ങളെത്തന്നെയും ഉണ്ണിയേശുവിന്റെ ഒപ്പം ദൈവപിതാവിന് സമർപ്പിക്കുകയാണ്. കാരണം ലോക രക്ഷയ്ക്ക് ആഗതനായിരിക്കുന്ന ഈ ദൈവപുത്രനെ വളർത്തി കൊണ്ട് വരേണ്ടതും അവന്റെ രക്ഷണീയ കർമ്മത്തിൽ മുഖ്യ സഹകാരികൾ ആകേണ്ടതും ഇവർ തന്നെയായിരുന്നു. ആ സമയം വന്ദ്യനായ ശിമയോനും അന്നായും പരിശുദ്ധാത്മാവിന്റെ പ്രേരണയാൽ ദേവാലയത്തിലെത്തുന്നുണ്ട്. ദിവ്യരക്ഷകന്റെ നിയോഗം ശിമയോന്റെ വാക്കുകളിലൂടെ ജെറുസലെം ദേവാലയത്തിൽ വച്ച് പ്രഘോഷിക്കപ്പെടുകയാണ്. അങ്ങനെ ജെറുസലെം ദേവാലയത്തിൽ സൂക്ഷിച്ചിട്ടുള്ള സാന്നിദ്ധ്യത്തിന്റെ അപ്പത്തെക്കാൾ ശ്രേഷ്ഠമായ, ജീവന്റെ അപ്പത്താലും, ജീവന്റെ അപ്പത്തെ വഹിച്ച ആദ്യത്തെ സക്രാരിയായ പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യത്താലും ജെറുസലെം ദേവാലയം അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടുകയാണ്. രക്ഷകന്റെ നിയോഗം ശിമയോൻ വിളിച്ചോതുന്നതോടൊപ്പം അവന്റെ അമ്മയുടെ നിയോഗവും ശിമയോൻ പ്രവചിക്കുന്നുണ്ട്…’ നിന്റെ ഹൃദയത്തിലൂടെ ഒരു വാൾ തുളച്ചുകയറും…’ സ്വർഗ്ഗത്തിന്റെയും ഭൂമിയുടെയും രാജ്‌ഞിയാക്കുന്നതിന് മുമ്പ് അവർ വ്യാകുലങ്ങളുടെ പാനപാത്രo കുടിക്കേണ്ടിയിരുന്നു. ദുഷ്ക്കരമായ തന്റെ നിയോഗം തിരിച്ചറിയുമ്പോഴും ദൈവം തന്നെ ഏൽപ്പിച്ചിരിക്കുന്ന നിയോഗത്തിൽ നിന്ന് അവൾ ഭയന്ന് പിൻമാറുന്നില്ല. ‘ഇതാ കർത്താവിന്റെ ദാസി,’ എന്ന് മൊഴിഞ്ഞ് അവൾ തന്റെ വിശ്വാസ യാത്ര തുടരുകയാണ് … പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെപ്പോലെ പ്രതിസന്ധികളിൽ പതറാതെ ദൈവപിതാവിന് നമ്മെക്കുറിച്ചുള്ള പദ്ധതിയിൽ അടിയുറച്ച് വിശ്വസിച്ച് നമ്മുടെ ജീവിതയാത്ര തുടരാം…

മേയ് മാസം മാതാവിനോടൊപ്പം… ശിശുവിനെ ഉദരത്തിൽ വഹിക്കുന്ന ഏതൊരു സ്ത്രീയുടെയും സ്വപ്നം സുരക്ഷിതമായ ഒരിടത്ത് തന്റെ ശിശുവിന് ജൻമം നൽകുക എന്നതാണ്. ഏറ്റവുമധികം സന്തോഷവതിയായിരിക്കാൻ ഒരു സത്രീ ആഗ്രഹിക്കുന്നതും ഈ കാലയളവിലാണ്. സന്തോഷവതിയായിരിക്കുന്നത് കേവലം തനിക്ക് വേണ്ടി മാത്രമല്ല മറിച്ച് തന്റെ ഉദരത്തിൽ രൂപം കൊള്ളുന്ന തന്റെ പൊന്നോമനയ്ക്ക് വേണ്ടിയാണ്. ഏതൊരു സ്ത്രീയുടെയും മൗലികമായ അവകാശങ്ങളാണിവ. എന്നാൽ ലോക രക്ഷകനും അവന്റെ അമ്മയ്ക്കും ഇവയെല്ലാം നിഷേധിക്കപ്പെട്ടു. പാർശ്വവത്ക്കരിക്കപ്പെട്ടവരോടുള്ള തന്റെ അനുകമ്പയുടെ പ്രതീകമായാണ് അവൻ കാലിത്തൊഴുത്ത് തെരെഞ്ഞെടുത്തത്. അവന് വേണ്ടി ഒരു സ്ത്രീ തന്റ ജീവതത്തിന്റെ ഏറ്റവും നിർണായക മുഹൂർത്തത്തിൽ ഒരു സ്ത്രീ ആഗ്രഹിക്കുന്നതൊക്കെയും ഉപേക്ഷിച്ചാണ് കാലി തൊഴുത്തിന്റെ ദാരിദ്രത്തിലേക്ക് അവളും ഇറങ്ങിത്തിരിക്കുന്നത്. അവളെ സഹായിക്കാൻ അവളുടെ മാതാപിതാക്കളൊ, ബന്ധുമിത്രാദികളൊ, ശിശ്രൂഷിക്കാൻ വയറ്റാട്ടിപോലുമൊ ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. അങ്ങനെ കാലിത്തൊഴുത്ത് പരിഭവങ്ങളില്ലാത്ത അവളുടെ മാതൃ സ്നേഹത്താൽ കാലിത്തൊഴുത്ത് ഭൂമിയിലെ സ്വർഗ്ഗമാവുകയാണ്. ദൈവപുത്രനെ മുലയൂട്ടാനും താരാട്ട് പാടാനും സുകൃതം ലഭിച്ച സ്ത്രീകളിൽ അനുഗ്രഹീതയാണവൾ. അവളപ്പോലെ നാം ആയിരിക്കുന്നിടങ്ങളെ ഭൂമിയിലെ സ്വർഗ്ഗമാക്കാം …

ജീവൻറ്റെ അപ്പമായവന് ജന്മം നല്കാൻ നിറവയറുമായി അപ്പത്തിൻറ്റെ നഗരമായ ബെത്ലെഹെമിലേക്കായിരുന്നു അവളുടെ രണ്ടാമത്തെ വിശ്വാസ യാത്ര. അത്തരുണത്തിലുള്ള ഒരു മുഹൂർത്തത്തിൽ ഗർഭവതിയായ ഒരു സ്ത്രീയും അത്രയും ദുഷ്കരമായ ഒരു യാത്രയെപ്പറ്റി ചിന്തിക്കുകയൊ അതിന് മുതിരുകയോ ഇല്ല. പിന്നെ എന്തുകൊണ്ട് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം ഈ യാത്രയ്ക്ക് തയ്യാറായി? ലോകരക്ഷകനായ മിശിഹാ ദാവീദിൻറ്റെ നഗരമായ ബെത്ലെഹ്മിൽ ജനിക്കുമെന്നത് പ്രവാചകരിലൂടെ ഇസ്രായേൽ ജനത്തിന് വെളിപ്പെട്ടിട്ടുള്ളതാണ്. ഈ ദൈവഹിതത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു ആ രക്ഷാകര പദ്ധതിയുടെ പൂർത്തീകരണത്തിനായാണ് മരുഭൂമിയിലൂടെ ദുഷ്കരമായ ആ യാത്രയ്ക്ക് അവൾ ഇറങ്ങിത്തിരിക്കുന്നത്. പരാതിയും പരിഭവങ്ങളൊന്നുമില്ലാതെ പൂർണ മനസ്സോടെയാണ് ദൈവഹിതത്തെ അവൾ തൻറ്റെ ജീവിതത്തിലേക്ക് സ്വാഗതം ചെയ്യുന്നത്. ദൈവപുത്രന് ജന്മം നല്കാൻ സത്രത്തിൽ പോലും ഇടം ലഭിക്കാതെ വരുമ്പോഴും കർത്താവിൻറ്റെ ഈ വിനീത ദാസി ദൈവഹിതത്തോട് കലഹിക്കുന്നില്ല. ബുദ്ധിമുട്ടേറിയ സാഹചര്യങ്ങളുടെ മധ്യത്തിൽ അവൾക്ക് ദൈവത്തിൻറ്റെ പദ്ധതിയെ ചോദ്യം ചെയ്യാമായിരുന്നു, ദൈവപരിപാലയെ സംശയിക്കാമായിരുന്നു… എന്നാൽ തൻറ്റെ സംപൂർണ്ണ സമർപ്പണത്തിലൂടെയും, വിശ്വാസത്തിലൂടെയും നിരാശ നിറഞ്ഞ ഇടങ്ങളെയും ബുദ്ധിമുട്ടേറിയ സാഹചര്യങ്ങളെയും അവൾ പ്രത്യാശഭരിതമാക്കുകയാണ്… പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെപ്പോലെ ദൈവഹിതത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു പ്രത്യാശയിയോടുകൂടി നമ്മുടെ വിശ്വാസ യാത്ര തുടരാം…

മംഗലവാർത്തയക്കുശേഷം യൂദയായിലെ മലമ്പ്രദേശത്തേക്കുള്ള ഒരു പട്ടണത്തിലേക്ക് എലിസബത്തിനെ സന്ദർശിക്കാൻ തിടുക്കത്തിൽ യാത്രയാകുന്ന പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെയാണ് നാം സുവിശേഷങ്ങളിൽ കണ്ടുമുട്ടുന്നത്. എന്തുകൊണ്ട് തിടുക്കത്തിൽ അവൾ എലിസബത്തിൻറ്റെ പക്കലേക്ക് യാത്രയായി? വന്ധ്യയെന്ന് അറിയപ്പെട്ടിരുന്ന എലിസബത്ത് ഗർഭിണിയായിരിക്കുന്നത് തൻറ്റെ കണ്ണുകൊണ്ട് നേരിൽകണ്ട് ബോദ്ധ്യം വന്നാൽ മാത്രമെ ഗബ്രിയേൽ ദൂതൻ തന്നോട് പറഞ്ഞ കാര്യങ്ങൾ യാഥാർഥ്യമാവുകയുള്ളു എന്ന വീക്ഷണം പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെ ഇടുങ്ങിയ ചിന്താഗതിയിൽ നിന്ന് വീക്ഷിക്കുന്നതിന് തുല്യമാണ്. ക്രിസ്തുനാഥനെ ഉദരത്തിൽ പേറി എലിസബത്തിൻറ്റെ പക്കലേക്ക് അവൾ യാത്രയാകുന്നത്, വിനയത്തിൻറ്റെ മേലങ്കിയണിഞ്ഞു എലിസബത്തിനെ ശുശ്രുഷിക്കാനാണ്… അതോടൊപ്പം ഈ ലോകത്ത്‌ ആരെങ്കിലും തന്നെ മനസ്സിലാക്കുന്നുണ്ടെങ്കിൽ അത് എലിസബത്ത് മാത്രമായിരിക്കും എന്ന തിരിച്ചറിവും അവൾക്കുണ്ടായിരുന്നു.’ എൻറ്റെ കർത്താവിൻറ്റെ അമ്മ എ ൻറ്റെ അടുത്തുവരുവാനുള്ള ഈ ഭാഗ്യം എനിക്ക് എവിടെ നിന്ന്?” എലിസബത്തിൻറ്റെ ഈ വാക്കുകൾ കന്യകാമറിയത്തിനായി ദൈവം വൻകാര്യങ്ങൾ ചെയ്തിരിക്കുന്നു എന്ന തിരിച്ചറിവിലാണ്… അങ്ങനെ ദൈവഹിതത്തിന് തങ്ങളെത്തന്നെ പരിപൂർണമായി സമർപ്പിച്ച രണ്ട് വ്യക്തികൾ ഒത്തുചേരുമ്പോൾ പരിശുദ്ധാത്മാവിൻറ്റെ വലിയ അഭിഷേകം അവിടെ സംഭവിക്കുകയാണ്… പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിൻറ്റെ മധ്യസ്ഥതയിലൂടെ പരിശുദ്ദത്മാവിൻറ്റെ നിറവിനായി നമുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാം…

പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിന് നൽകപ്പെട്ട ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമായ അനുഗ്രഹം ദൈവമാതാവാകാനുള്ള സുകൃതമാണ്. ദൈവമാതാവ് എന്ന് കേൾക്കുമ്പോൾ സാധാരണ ഗതിയിൽ നാം ചിന്തിക്കുക ദൈവത്തിന് ജൻമം നൽകിയ സ്ത്രീ എന്നായിരിക്കാം. പക്ഷെ ആദിയും അന്ത്യവുമില്ലാത്ത ദൈവത്തിന് എങ്ങിനെയാണ് അമ്മയുണ്ടാകുന്നത്? സർവ്വ പ്രപചനത്തിൻറ്റെ യും സൃഷ്ഠികർത്താവിന് എങ്ങിനെയാണ് തൻറ്റെ സൃഷ്ടിയിൽ നിന്ന് ജനിക്കാനവുക? ക്രിസ്തുവിൻറ്റെ മനുഷ്യാവതാര രഹസ്യവുമായി ബന്ധപ്പെടുത്തിയാണ് കന്യകാമറിയത്തിൻറ്റെ ദൈവമാതൃത്വം നാം മനസ്സിലാക്കേണ്ടത്. എല്ലാ അമ്മമാരെയും പോലെ ക്രിസ്തുനാഥൻറ്റെ മനുഷ്യ ശരീരം രൂപം കൊണ്ടത് കന്യകാമറിയത്തിൻറ്റെ ഉദരത്തിലാണ്. പക്ഷെ മനുഷ്യനായി അവതരിച്ച പരിശുദ്ധ ത്രിത്വത്തിലെ രണ്ടാമത്തെ ആളായ ദൈവപുത്രനിൽ അവൻറ്റെ ദൈവത്തവും മനുഷ്യത്വവും വേർതിരിക്കാനാവാത്ത വിധത്തിൽ ഒരൊറ്റ വ്യകതിത്വമായി സംയോജിച്ചിരിക്കുന്നു. അങ്ങനെ പരിശുദ്ധാത്മാവിനാൽ തൻറ്റെ ഉദരത്തിൽ സംവഹിക്കപ്പെടുകയും, തന്നെത്തന്നെ നൽകി അവൻറ്റെ മനുഷ്യ ശരീരത്തിന് രൂപം നൽകുകയും വഴി തൻറ്റെ പുത്രൻറ്റെ തിരുയോഗ്യതകളാൽ അവളും ദൈവമാതൃസ്ഥാനത്തേക്ക് ഉയർത്തപ്പെട്ടു. അവളുടെ സവിശേഷമായ ഈ പദവി രക്ഷണീയ കർമത്തിലെ അവളുടെ അതിവിശിഷ്ട നമ്മോട് വിളിച്ചോതുന്നു. ഫാത്തിമമാതാവിൻറ്റെ തിരുനാൾ ആഘോഷിക്കുന്ന ഇന്നേ ദിനം അനുതാപം നിറഞ്ഞ ജീവിതത്തിലൂടെ അവളോടൊപ്പം ലോകസമാധനത്തിനും കൊറോണ മഹാവ്യാധിയിൽ നിന്ന് എത്രയും വേഗം മോചനം ലഭിക്കുന്നതിനുമായി നമുക്ക് പ്രാർത്ഥിക്കാം…

മേയ്മാസം മാതാവിനോടൊപ്പം… “ഇതാ കർത്താവിൻറ്റെ ദാസി നിൻറ്റെ വാക്ക് എന്നിൽ നിറവേറട്ടെ.” പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയാ൦ ഈ വചനങ്ങൾ ഉച്ചരിച്ചത് മംഗളവാർത്താ വേളയിൽ മാത്രമായിരുന്നില്ല, തൻറ്റെ ജീവിതം മുഴുവൻ ദൈവഹിതത്തിന് തന്നെത്തന്നെ പരിപൂർണമായി സമർപ്പിച്ചുള്ള തീർത്ഥയാത്രയായിരുന്നു അവളുടേത്‌. സാധാരണ നാമൊക്കെ നമ്മുടെ വ്യകതിപരമായ താത്പര്യങ്ങളെ മുൻനിറുത്തി, ദൈവഹിതത്തെ അവക്കനുസൃതമായി മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ, അവൾ ദൈവഹിതത്തെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു തൻറ്റെ വ്യകതി ജീവിതം ദൈവഹിതത്തിനു അനുരൂപമാക്കുകയാണ് ചെയ്തത്… ഈ സമ്പൂർണ്ണസമർപ്പണത്തിൻറ്റെ പട്ടുമെത്തയിലൂടെയുള്ള ഒരു വിശ്വാസയാത്രയായിരുന്നില്ല, മറിച് വെല്ലുവിളികളും, പരീക്ഷകളും നിറഞ്ഞതുമായിരുന്നു. എന്നിരുന്നാലും മുറുമുറപ്പ് നടത്താനൊ ദൈവഹിതത്തോട് കലഹിക്കാനോ, അവൾ തുനിയുന്നില്ല. കർത്താവിൻറ്റെ പ്രിയ ദാസിയായി കാൽവരിയിലും കുരിശി ൻറ്റെ ചുവട്ടിലും എളിമയോടെ അവൾ നിൽക്കുകയാണ്. “എൻറ്റെ ഇഷ്ടമല്ല, അങ്ങേ തിരുഹിതം നിറവേറപ്പെടട്ടെ,” എന്ന യേശുനാഥനാൻറ്റെ വാക്കുകൾ അന്വർത്ഥമാകുന്നത് ഇവളുടെ ജീവിതത്തിലും കൂടിയാണ്. പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തെപ്പോലെ ദൈവഹിതം തിരിച്ചറിഞ്ഞു അതിനനുസൃതമായി നമ്മുടെ ജീവിതത്തെയും നമുക്ക് രൂപപ്പെടുത്താം…

മംഗളവാർത്ത വേളയിൽ തന്നെ തേടിയെത്തുന്ന ദൈവ വചനത്തിന് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം തന്നെത്തന്നെ സമർപ്പിക്കുകയാണ്. തന്റെ ചെവികൾകൊണ്ട് വചനം ശ്രവിക്കുക മാത്രമല്ല ഹൃദയത്തിൽ സംഗ്രഹിക്കുകയാണ്. വചനത്തെ തൻറ്റെ ഉദരത്തിൽ പേറുകയും, ഹൃദയത്തിൽ സംഗ്രഹിക്കുകയും വഴി വചനത്തിൻറ്റെ ഏറ്റവും വലിയ ഉപാസകയായി അവൾ മാറുകയാണ്. ഓരോ തവണയും തന്നെത്തേടിയെത്തുന്ന ദൈവ വചനത്തെ തൻറ്റെ പൂർണ്ണ ഹൃദയത്തോടും, മനസ്സോടും, ശക്തിയോടുംകൂടിയാണവൾ ശ്രവിക്കുന്നത്… വന്ദ്യനായ ശിമയോനിലൂടെ ‘നിൻറെ ഹൃദയത്തിലൂടെ ഒരു വാൾ തുളച്ചുകയറും’ എന്ന ദൈവവചനം വലിയ വിശ്വാസത്തോടും സമചിത്തതയോടും കൂടിയാണവൾ സ്വീകരിക്കുന്നത്. കാനയിൽ തൻറ്റെ തിരുക്കുമാരൻ “എനിക്കും നിനക്കുമെന്ത്?” എന്ന വചനത്തിന്‌ അവൾ പരിപൂർണമായി കീഴ്‌വഴങ്ങുകയാണ്. കാരണം അവളുടെ ദൗത്യം ആരംഭിക്കേണ്ടത് കാൽവരിയിലാണ്…”ഇതാ നിൻറ്റെ മകൻ…” ഇനി മുതൽ തന്നെ അനുഗമിക്കാൻ പോവുന്ന എല്ലാ ശിഷ്യന്മാരുടെയും അമ്മയാകേണ്ടവളാണവൾ… കുരിശിൻറ്റെ ചുവട്ടിലും ഹൃദയഭേദകമായ ആ നിമിഷത്തിലും അവളുടെ മൃദുമന്ത്രണം “ഇതാ കർത്താവിന്റെ ദാസി, നിൻറ്റെ വചനം പോലെ എന്നിലാവട്ടെ …”പരിശുദ്ധ കന്യകമാറിയത്തെപ്പോലെ വചനത്തെ ഹൃദയത്തിൽ സംഗ്രഹിച്ചു നൂറ് മേനി ഫലങ്ങൾ പുറപ്പെടുവിക്കുന്ന ക്രിസ്തുശിഷ്യരാകാം…

ഗബ്രിയേൽ മാലാഖയിലൂടെ പരിശുദ്ധ അമ്മയ്ക്ക് ലഭിച്ച മംഗളവാർത്ത സമസ്ത പ്രപഞ്ചത്തിനുമുള്ള മ൦ഗള വാർത്തയായിരുന്നു. ‘നന്മ നിറഞ്ഞ മറിയമെ സ്വസ്തി, കർത്താവ് നിന്നോട് കൂടെ, സ്ത്രീകളിൽ നീ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടവളാകുന്നു…”ദൈവ പിതാവിൽ നിന്ന് ലഭിച്ച സുകൃതങ്ങളെ, പ്രസാദവര സഹായത്തിൽ ആശ്രയിച്ചു അതി ൻറ്റെ പൂർണതയിൽ ജീവിക്കാനും അങ്ങനെ അത് വഴി തൻറ്റെ വ്യക്തി ജീവിതത്തെയും ആത്മീയജീവിതത്തെയും പരിപോഷിപ്പിക്കാനും അവൾക്ക് കഴിഞ്ഞു. “ദൈവം നിന്നോട് കൂടെ…” എന്ന മാലാഖയുടെ വാക്കുകൾ അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന ദൈവകൃപയുടെ സാന്നിദ്ധ്യം വിളിച്ചോതുന്നു. എല്ലാ സ്ത്രീകളിലും വച്ച് അവൾ അനുഗ്രഹിക്കപെട്ടവളായി മാറുന്നത് ദൈവപിതാവിലുള്ള അവളുടെ അചഞ്ചലമായ വിശ്വാസവും, ദൈവപിതാവിന ൻറ്റെ തെരെഞ്ഞെടുപ്പുമായിരുന്നു. ദൈവപുത്രനെ ഉദരത്തിൽ പേറാൻ ഭാഗ്യം ലഭിച്ചതിലൂടെ സർവ്വ മാനുഷരെയുംകാൾ അനുഗ്രഹിക്കപ്പെട്ടവളായി അവൾ മാറുകയാണ്. പരിശുദ്ധ അമ്മയെപ്പോലെ ഈശോയെ ഹൃദയത്തിൽ പേറി നന്മനിറഞ്ഞ ജീവിതം നമുക്കും നയിക്കാം…

തൻറ്റെ തിരുക്കുമാരന് മാതാവാകാൻ സകല സുകൃതങ്ങളാലും അലങ്കരിക്കപ്പെട്ട പരിശുദ്ധ കന്യകാ മറിയത്തെ തെരെഞ്ഞെടുത്തത് പോലെ ദിവ്യസുതൻറ്റെ വളർത്തുപിതാവാകനും പരിശുദ്ധ കന്യകയ്ക്കു താങ്ങും തുണയുമാവാൻ തെരെഞ്ഞെടുത്തത് നീതിമാനായ ഔസേപ്പിതാവിനെ ആയിരുന്നു. തനിക്കേറ്റവും വിശ്വാസ്യയുള്ളതും പ്രിയനുമായ വ്യക്തിയായിരുന്നു ഔസേപ്പിതാവ്.രക്ഷാകര പദ്ധതിയുടെ പൂർത്തീകരണത്തിനായി, കന്യകാമറിയത്തെപ്പോലെ തൻറ്റെ ഇഷ്ട്ടങ്ങളൊക്കെ മാറ്റിവച്ചു ദൈവഹിതം നിറവേറ്റാനായി ജീവിതം തന്നെ ഉഴിഞ്ഞുവച്ച വ്യക്തിയാണ് ഔസേപ്പിതാവ്. കന്യകാമറിയത്തോട് ചേർന്ന് ദൈവകുമാരനെ പരിപാലിക്കാനും, നെറ്റിയിലെ വിയർപ്പൊഴുക്കി ജീവൻറ്റെ അപ്പമായവന് അന്നം നൽകാനുള്ള സുകൃതം അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായി. പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയവും ഔസേപ്പിതാവും തങ്ങളുടെ സമർപ്പണം നിറഞ്ഞ ജീവിതത്തിലൂടെ യേശുനാഥനെ വളർത്തികൊണ്ടുവന്നത് പോലെ നമ്മെ ഭരമേല്പിച്ചിരിക്കുന്നവരുടെ ജീവിതത്തിൽ യേശുനാഥനെ വളർത്തിക്കൊണ്ടു വരുവാൻ നമുക്ക് ശ്രമിക്കാം…

സകല സുകൃതങ്ങളാലും അല൦കൃതയായവളാണ് ദൈവപിതാവിൻറ്റെ സ്നേഹഭാജനമായ പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയo. ദൈവിക പുണ്യങ്ങളായ വിശ്വാസം, പ്രത്യാശ, ഉപവി അവളിൽ സൂര്യതേജസ്സ് പോലെ പ്രശോഭിച്ചിരുന്നു. കാലിത്തൊഴുത്തിലും, കാൽവരിയിലും, വിശ്വാസത്തിൻറ്റെ ദീപശിഖ അവൾ കെടാതെ കാത്തു… തൻറ്റെ തിരുക്കുമാരൻറ്റെ മൃതശരീരം മടിയിലേന്തിയപ്പോഴും, കല്ലറയിൽ സംസ്കരിച്ചപ്പോഴും ദുഖാർത്തയായിരുന്നെങ്കിലും പ്രത്യാശയുടെ കിരണങ്ങൾ അവളിൽ അസ്തമിച്ചിരുന്നില്ല… ശിശുവിനെ ഉദരത്തിൽ പേറുന്ന എലിസബത്തിന് കരുതലിൻറ്റെ കരങ്ങൾ നൽകുന്നതും, കാനായിലെ കുടുംബത്തെ അപമാന ഭാരത്തിൽ നിന്ന് കാക്കുന്നതുമൊക്കെ സുവർണ്ണ ലിപിയിൽ അവൾ കുറിച്ച സ്നേഹസാക്ഷ്യങ്ങളാണ്. അവളെപ്പോലെ നസ്രായനിലുള്ള വിശ്വാസത്തിൽ അടിയുറച്ചു പ്രത്യശാഭരിതവും സ്നേഹനിർഭരവുമായ ജീവിതം നമുക്ക് ജീവിക്കാം.

മംഗള വാർത്താ വേളയിൽ ഗബ്രിയേൽ മാലാഖ മറിയത്തെ അഭിവാദനം ചെയ്തത് “നൻമ നിറഞ്ഞ മറിയമെ സ്വസ്തി, കർത്താവ് നിന്നോട് ” എന്ന വചസുകളിലൂടെയാണ്. എല്ലാ സുകൃതങ്ങളും അതിന്റെ പൂർണ്ണതയിൽ പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിൽ പ്രശോഭിച്ചിരുന്നു. എല്ലാ സുകൃതങ്ങളുടയും വരപ്രസാദങ്ങളുടെയും വിളനിലമായി അവളുടെ ജീവിതം രൂപാന്തരപ്പെട്ടത് ദൈവപിതാവിന് അവളോടുള്ള സ്നേഹത്തിന്റെ പ്രകടമായ സാക്ഷ്യമായിരുന്നു. തനിക്ക് ലഭിച്ച ദൈവവരപ്രസാദത്തിലൂടെ കളങ്കരഹിതമായ ജീവതം നയിക്കാനും അങ്ങനെ തന്റെ പുത്രന്റെ മാതാവും അവന്റെ പ്രഥമ ശിഷ്യയുമായി അവൾ മാറി. അവളുടെ മാദ്ധ്യസ്‌ഥം കൃപ നിറഞ്ഞ ജീവിതം നയിക്കാൻ നമ്മെ സഹായിക്കട്ടെ …

മാനുഷികമായ പുണ്യങ്ങളിൽ പ്രഥമസ്ഥാനം എളിമയെന്ന സുകൃതത്തിനാണ്. പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിൽ വിളങ്ങിയിരുന്ന പരമപ്രധാനമായ പുണ്യo എളിമയായിരുന്നു. “ഇതാ കർത്താവിൻറ്റെ ദാസി, നിൻറ്റെ വാക്ക് എന്നിൽ നിറവേറട്ടെ!” എന്ന അവളുടെ മൊഴികൾ തന്നെയാണ് അവളിൽ നിറഞ്ഞു നിന്ന ഈ പുണ്യത്തിന് അടിവരയിടുന്നത്… പുരുഷനെ അറിയാതെ താൻ ഗർഭിണിയാകണെമെന്ന ദൈവഹിതത്തോട് സമ്മതം മൂളുമ്പോൾ വിവാഹിതബന്ധത്തിന് പുറത്തു ഗർഭിണിയാകുന്ന യഹൂദസ്‌ത്രിയെ കാത്തിരിക്കുന്ന ശിക്ഷ കല്ലെറിഞ്ഞു കൊല്ലപ്പെടുക എന്നതാണെന്ന് അവൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. അവളോളം താഴ്ത്തപ്പെട്ടവളായി ആരുമില്ല. അവളുടെ ഈ എളിമയാണ് എല്ലാ മനുഷ്യരെക്കാളും ഉയർത്തപ്പെട്ടു സ്വർഗ്ഗത്തിൻറ്റെയും ഭൂമിയുടെയും രാഞ്ജിയായി രൂപപ്പെടുത്തിയത്. ഇന്ന് മുതൽ എല്ലാ തലമുറകളും എന്നെ ഭാഗ്യവതി എന്ന് വിളിക്കും. ഭാഗ്യവതിയായ മറിയത്തിൻറ്റെതു പോലെ എളിമ നിറഞ്ഞ ജീവിതമാവട്ടെ നമ്മുടേത്…

മേയ് മാസം മാതാവിനോടൊപ്പം… ചെറുപ്പം മുതലെ അനിതസാധാരണമായ വിശുദ്ധിയും മാനുഷിക മൂല്യങ്ങളുടെ നിറവും പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയത്തിൽ പ്രകടമായിരുന്നു. ഒരുപാട് കാലത്തെ കാത്തിരിപ്പുകൾക്കും പ്രാർത്ഥനകൾക്കുമൊടുവിൽ വി. യൊവാക്കിമിനും , വി. അന്നായ്ക്കും ലഭിച്ച കണ്മണിയായിരുന്നിട്ട് കൂടി ചെറുപ്പത്തിലെ തന്നെ മേരിയെ ദേവാലയത്തിൽ അവർ സമർപ്പിക്കുകയാണ്. അങ്ങനെ രക്ഷകനെ വഹിക്കേണ്ട വാഗ്ദത്ത പേടകമാവേണ്ടവൾ വചനത്തിൽ ആഴപ്പെടുന്നതും , പാരമ്പര്യങ്ങൾ മനസ്സിലാക്കുന്നതും വാഗ്‌ദത്ത പേടകം സൂക്ഷിച്ച ജെറുസലേം ദേവാലയത്തിലാണ്. മാംസം ധരിച്ച ജീവൻറ്റെ വചനമായ നസ്രായന് ഈ മുല്യങ്ങളെല്ലാം പകർന്ന് നൽകുന്നത് മേരിയാണ്… സ്വർഗസ്ഥാനായ പിതാവ് തനിക്കായി ചെയ്ത നന്മകളെ തിരിച്ചറിഞ്ഞു ആനന്ദ നിർവൃതിയിൽ, അവൾ പാടുന്ന സ്തോത്രഗീതത്തിൻറ്റെ ആത്മീയത പിതാവിന് നിരന്തരം കൃതജ്ഞതാസ്തോത്രം ചൊല്ലുന്ന നസ്രായനിൽ നാം ദർശിക്കുന്നുണ്ട്. മേരിയെപ്പോലെ നന്ദി നിർഭരമായ ഹൃദയത്തോടെ, ദൈവസ്നേഹത്തിലും പരസ്നേഹത്തിലും അനുദിനം വളരാം…

മേയ് മാസം മാതാവിനോടൊപ്പം… ഓരോ കുഞ്ഞിൻറ്റെയും ജനനം പ്രത്യാശയുടെ പുലർതിരി വെട്ടമാണ് നമുക്ക്‌ സമ്മാനിക്കുന്നത്. സർവ്വ പ്രപഞ്ചത്തിനും പ്രത്യാശയുടെ പൊൻകതിർവെട്ടം സമ്മാനിച്ച നിമിഷമായിരുന്നു പരിശുദ്ധ കന്യകാ മറിയത്തിൻറ്റെ ജനനം, നമ്മുടെ രക്ഷാകര പദ്ധതിയിലെ നിർണായക മുഹൂർത്തം. ആദ്യത്തെ സക്രാരിയായി മാറേണ്ട അവളെ ഉദരത്തിൽ വഹിക്കാൻ ഭാഗ്യം ലഭിച്ചത് വിശുദ്ധ അന്നയ്ക്കായിരുന്നു. അതുപോലെ നിർമ്മലയായ കന്യകാമേരിക്ക് പിതൃ വാത്സല്യത്തിൻറ്റെ ചൂടും കരുതലും നൽകാൻ ദൈവ്വം തെരെഞ്ഞെടുത്തത് വിശുദ്ധ യോവ്വാക്കിമിനെയായിരുന്നു . മേരിയുടെ സാന്നിധ്യമാണ് ഈ ദമ്പതിമാരെ വിശുദ്ധിയുടെ മകുടമണിയിച്ചത്. മേരിയെപ്പോലെ വിശുദ്ധി നിറഞ്ഞ സന്താനങ്ങളാൽ നമ്മുടെ കുടുംബങ്ങളും സമൂഹങ്ങളും അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടട്ടെ…

“Come to me, all who labor and are heavy laden, and I will give you rest. Take my yoke upon you,and learn from me, for I am gentle and lowly in heart, and you will find rest for your souls.For my yoke is easy, and my burden is light.” (Mt. 11:28-30) Today we begin the month which is dedicated to the Sacred Heart. Sacred heart is the greatest expression of God’s unconditional love for the humanity which bleed till the last for the humanity so that we may have life in all its abundance… The sacred heart is the meeting place of divine and human. In Jesus both the natures are united in an inseperable manner. The sacred heart carried all the hardships of suffering humanity and at the same time it revealed God’s uncondional mercy and love for the entire cosmos… Let us place ourselves close to the Sacred heart of Jesus and experience the warmth of his tender love and allow ourselelves to be transformed by his rythm of grace…

One of the greatest devotees of the Sacred Heart of Jesus is St. Margaret Mary Alacoque. She had series of apparitions of the Sacred Heart of Jesus, starting from 27 December 1673. It was the feast day of John the apostle. Jesus permitted her to rest her head upon the heart of Jesus. Jesus blessed her to experience the depth of his unconditional love and reveled her that he wanted to make it known ‘his immense love’ to the whole world through her instrumentality. In those apparitions Jesus revealed her that he would shower incredible graces to those who commit themselves in their devotion to the Sacred Heart. He asked all his devotees to receive the Holy Communion on First Fridays and Holy Hour of Eucharistic adoration on every Thursday. Those who are faithful in these practises, will find great consolation in Jesus and they would be blessed with graceful death… Let us meditate on the revelations that Jesus gave to this saint of His Heart and like Margaret Mary Alacoque, let us experience the warmth of His love and carry this love to our needy brethren.

When one of the scribes asked which is the most important commandment Jesus answered : ” The most important is, ‘Hear, O Israel: The Lord our God, the Lord is one. And you shall love the Lord your God with all your heart and with all your soul and with all your mind and with all your strength.’ (Mk. 12: 29) We are created in the image and likeness of God with this divine end of being with God forever. Devotion to the Sacred Heart, instill in us this passionate desire for God and give him the first place in our lives. Jesus who expressed His supreme love for his Father and unconditional love for humanity by dieing on the cross, would grant us this divine grace of seeking God whole heartedly and love our fellow brethren as we love ourselves… Let us lean on to the Sacred Heart of Jesus and grow in our love for the Lord and our fellow brethren…

It is believed that mother Mary who accompanied Jesus on his way of the cross who is the model and source of this devotion (Way of the Cross). As we continue this Lenten journey let us follow the footsteps of Jesus along with Mother Mary. In the first station, we see Jesus is condemned to death and in the second station; He begins his redemptive journey by carrying His cross. There is a question that creates a lot of dilemma in us: Why did God choose this way of the cross for His beloved Son? We cannot state a definite answer for this. But If God would have chosen some other means for the salvation of humankind, then the greatest tragedy of humankind, ‘the problem of suffering’ could have left unanswered.
Jesus was condemned unjustly. All the crimes charged against Him were part of the conspiracy against him. All through the public ministry we evidently witness how He faces the allegations of Jewish religious leaders with convincing and prudent answers but at this juncture, Jesus accepts those entire allegations just like the Paschal lamb. Isaiah in his prophecy about the suffering Servant of Yahweh says: “He was oppressed, and he was afflicted, yet he did not open his mouth; like a lamb that is led to the slaughter, and like a sheep that before its shearers is silent so he did not open his mouth” (Is. 53: 7). God is always with us, even in those moments we think that we are left alone, abandoned by all; He is there on our side as an intimate companion who helps us to carry our daily cross. Let us remember and pray for all those unjustly condemned and those who struggle to meet the challenges of their day-to-day life that they may encounter Jesus as the one who walks by their side. Let us encourage each other to continue our way in hope…

A Disciple is one who is called to walk the way of the Master; even at the cost of all his/her possession and his/her own life. As we follow our Master Jesus in his footsteps let us contemplate on the 3rd and 4th stations of His way. We all have experienced varied falls in our life spiritual, physical, intellectual etc. Spiritual fall happens when we distance ourselves from the Master and decide to walk our own way. We experience Physical fall when our body become weak whereas, when our prejudices blind the intellect completely we have the third category of fall. But, In the case of Jesus, He did not have any form of above mentioned failures yet. He decided to fall for you and me that we may be able to get up by experiencing the rhythms of grace. Fallen men and women will rise again on wings of grace, out of his meritorious passion and suffering…
The 4th station invites us to reflect on the beautiful love story of the whole of the Bible. A Son who fell in love with his mother from eternity and a mother who dedicated her life for her beloved son. She continues to partake in his mission by drawing all people to Christ. In the midst of physical and mental suffering the meeting with his mother comforts Him. All his disciples who were called to be with him abandoned him but this perfect disciple stand by His side. He realizes that he is not alone but she is there… like a shadow, in his sojourn from crib to the Calvary. Then again, who would give to humanity as his parting gift other than His own Mother… Mary, the woman never fails…
Dear friends all of us experience fragilities on our way but it is not a reason to give up. When we fall, let us seek His amazing grace and ask his amazing mother to hold our hand…we will not fail, we will be strengthened to carry our cross and continue our way…

“He will not fail you or forsake you.” Deut. 31:6
The fifth and sixth station of the way of the cross can be considered as stations of tender love and care. It is a significant moment wherein the universal saviour was assisted and helped by the human beings. Simon of Cyrene was asked to carry the cross. If the merciless Roman soldiers decided to appoint someone to help Jesus to carry his cross means the condition of Jesus could have been so miserable. Simon felt compassion for Jesus, he might have not understood the notion of a suffering Messiah and above all the divine identity of one he is helping, that he is the Son of God. He is blessed among men because he had the unique privilege of carrying the cross and helping out Jesus in his most agonizing and helpless moment. The lesson of the way of the cross is that people whom we think would be there for us, may not be there when we need them the most. At the same time unknown people whom we may not have even seen will be the only ones available to carry our burden.
The 6th station portrays the heroism of Veronica. None of the gospels recorded the event but even today Veronica and her towel on which was imprinted the face of Jesus remain as a great legacy. We need to assume that Veronica was not a stranger to Jesus. She could have been part of the close disciples of Jesus. Otherwise she would not have performed such an act of charity during the execution of a criminal by the Romans. At that moment Jesus did not have anything to give back to her for her gesture of immense love. But, He gives his own image to her. All through his public ministry Christ cared for and healed the vulnerable. At this moment of his vulnerability, Veronica becomes another Christ by living out his values. “I was a prisoner, I was thirsty…” Simon of Cyrene and Veronica present before us as the paragon of Christian discipleship and charity. Let us continue to help our brethren to carry their crosses by being with them in their way of the cross…

Today let us contemplate on the 7th and 8th stations of the Way of the Cross. In the seventh station we see Jesus falling for the second time. What is this second fall of Jesus conveying to us? The falls are part and parcel of our earthly sojourn. No one can claim that they haven’t had a single fall. After very fall, normally we examine the reason that led us to fall.
In the seventh station we see Jesus falling for the second time. What is this second fall of Jesus conveying to us? The falls are part and parcel of our earthly sojourn. No one can claim that they haven’t had a single fall. After very fall, normally we examine the reason that led us to fall.
Jesus carried the burden of our sins. When we distance ourselves from God with our sinful life, there is a strong possibility for a fall, either spiritual or physical. These falls in a way help us to be humble ourselves, because in those moments we recognize that we are in need of God’s grace than our own physical and mental strength to get up and continue our journey. Jesus was too weak and unable to get up; yet he gets up and continues his journey, impelled by the purpose of his journey. This is a clear sign of the need to depend on God’s Strength and grace to complete our journey. My grace is sufficient for you (2Cor. 12.9). I can do all things in Him who strengthens me (Phil 4.13).
The 6th station portrays the heroism of Veronica. None of the gospels recorded the event but even today Veronica and her towel on which was imprinted the face of Jesus remain as a great legacy. We need to assume that Veronica was not a stranger to Jesus. She could have been part of the close disciples of Jesus. Otherwise she would not have performed such an act of charity during the execution of a criminal by the Romans. At that moment Jesus did not have anything to give back to her for her gesture of immense love. But, He gives his own image to her. All through his public ministry Christ cared for and healed the vulnerable. At this moment of his vulnerability, Veronica becomes another Christ by living out his values. “I was a prisoner, I was thirsty…” Simon of Cyrene and Veronica present before us as the paragon of Christian discipleship and charity. Let us continue to help our brethren to carry their crosses by being with them in their way of the cross…

Today let us contemplate on the 9th and 10th stations. In the 9th station we see Jesus falling for the third time. This is the only event which is repeated thrice in the way of the cross. According to the biblical literature the number three has a profound symbolism. It is considered as a perfect number. The third fall of Jesus tell us that He became the perfect symbol of the fallen humanity. The Son of God identified himself completely with the failures of humankind. As his name indicates, He is with us even in our sinfulness and failures as our redeemer. He did not sin but he carried the burdens of our shortcomings. When we sin, we move away from the grace and gradually we fall. Though, He was the Son of God, yet He has to face the consequences of our sins and He falls thrice. But He did not give up. By getting up from his falls, He gave us hope that however deep our falls, He can redeem us. The psalmist praises God: “Our steps are made firm by the Lord, When He delights in our way; though we stumble, we shall not fall headlong, for the Lord holds us by the hand” (Ps. 37: 23-24).
In the 10th station, we see Jesus is stripped of his clothes. Cloth is something that covers our nakedness and give us dignity. Romans usually strip off the clothes of those who are condemned for the crucifixion. So that they may die in utter shame. Even the basic human respect and dignity were denied them. In the book of Genesis we see that when Adam and Eve commits sin, they became aware of their nakedness and they tried to hide themselves from the presence of the Lord. But, Jesus was not ashamed. He offered His sacrifice to the Father remaining naked that never again we may feel ashamed in the presence of the Lord; thus, His nakedness covers our guilt and shame. That might be the reason people belonging to any walk of life don’t feel shame when they look upto the crucified Jesus. “Look to Him and be radiant; so your faces shall never be ashamed.” (Ps. 34:5) Finally, he gave His seamless tunic, the tunic of divine innocence and grace…a tunic that is always made available to cover our spiritual nakedness… When our sinfulness and failures fill our being with guilt and shame, let us not forget to look up to the crucifix – that man on the cross who became the symbol of guilt and shame that we will be empowered to conquer our guilt and shame and walk with God again…

The 11th station narrates to us the nailing of Jesus to the cross. We normally tend to think or imagine that they nailed Jesus to the cross through his palms. Everywhere the crucifix was depicted in this way. But the reality invites us to understand the intensity of Jesus’ suffering on the cross. Romans normally condemns only the notorious criminals with this barbaric punishment. They nail the victims through their wrist. They used 6-7 inches long nails hammered through the wrist bones and also the veins so that the entire body weight falls on the arms. In most of the cases, arms would be dislocated from the shoulder socket due to the body weight, as a result, the person would be struggling to breathe because the entire body weight falls on the Chest ribs. The person wouldn’t be able to lift his body up and his legs would bend about forty-five degree.
If they feel pity and wanted to cut short the physical agony of the victim they used to break their legs so that they would die fast. It is said that a person can remain on the cross alive for hours and days since it is a slow death. Therefore, prior to the crucifixion, they used to flog the person with the leather belts made up of bones of the goat. In the case of Jesus this is what happened, he was brutally wounded before the crucifixion itself; as a result, they had to call Simon of Cyrene to help Jesus to carry his cross. In the end, they broke the legs of the other two men crucified with Jesus to speed up their death but they didn’t break Jesus’, because he was already dead. As usual, they confirmed his death by piercing his side.
It was not the nails that held him close to the cross but his love. A person who is the son of God, almighty, eternal… How could he suffer like this? In those intense moments of suffering, one single thought would have been sufficient for him to stop everything. Yet he accepts, forgives, prays for his persecutors and loves… Yes, Jesus, you remained on the cross because you are truly the Son of God…
The 12th station invites us to reflect on the death of God. The most significant moment in the history of the universe because this moment redeemed the entire cosmos. A question that could possibly disturb us a lot can be – How can God die? then that Being is no more a God. We may not be able to find reasonable answers for this question but there ensues only one insight – God is love. In the fullness of His love, He accepted or tasted the lifelessness that we may all have life in its fullness. We use the red rose flower as a sign of love, whereas, a crucifix speaks not about the suffering of innocent blood but the depth of his infinite love, a love that enables him to accept a reality called death. As we contemplate on these two stations we need to really reflect on the love with which we live our life. And probably ask ourselves, do we really love others or are we the products of the materialistic culture that treats people as objects and throw them away when our use of rhem is over or replaceable. Let every way of the cross that we make, be an occasion for us to renew our love in the crucified Christ, who loves us unconditionally…

Today being the last Friday of the Lenten season as well as the Good Friday, we recall to our mind the great sacrifice of our Lord on the cross. It is indeed a graceful moment to reflect on the 13th and 14th stations on this day which invites us to enter into the last moments of the earthly sojourn of our Lord. We meditate on these stations, wherein the body of Jesus is taken down from the cross and the burial.
The 13th station leads us to reflect on the depth of maternal love of mother Mary for Jesus. She carries the lifeless body of Jesus in her arms. Mary was there at the foot of the cross. The greatest blessing of Jesus was a woman like Mary, who carried him in her womb, even risking her own life and also the shame of unknown pregnancy. Now, she is there to carry the lifeless body of Jesus on her lap. She became the first tabernacle who carried the word made flesh and now she becomes the first altar who carries the broken body of Christ. No one can support us like mother Mary in our way of the cross. We could count her on our side always. Jesus was quite sure that the woman who accompanied him without fail would also do the same in the lives of his disciples. So He gives his own mother as the mother of entire humanity. We cannot trace a saint in the church who did not hold on to the mantle of mother Mary. She will be there to carry us on her lap when we are exhausted or our path seems to be vague or cloudy…
On the 14th station, we contemplate the burial of Jesus. In fact, Jesus did not have a proper place to be born, he was born in a manger, at the end, he did not have his own tomb, and he was buried in a borrowed tomb. Then the self-emptying of Son of God has completed. They could not even give him a proper burial. According to the Jewish custom, they used to anoint the body with perfumes and spices; but in the case of Jesus there was no much time left before the Sabbath so they had to do it in a hurry.
In the end, everything seemed to be a great tragedy. He called himself as a saviour, now he ended up on the cross, couldn’t save himself, All his disciples who promised him that they would be with him abandoned him; one betrayed, another denied and the rest ran for their lives. Taking into consideration all these factors, we could conclude that his mission was a great failiure, whatever he preached, his dreams everything was buried in the tomb.
Dear friends apparently these two situations speak about the dead end of Jesus. The entire world thought that everything is over. But in the sight of God it was a great success. We can never comprehend God’s mind. The death of Jesus can be considered as a brutal murder the world has ever seen but God could transform this great tragedy into a great blessing for the humanity. ‘By His Bruises we are healed.’ The grain of wheat died in order to give life. The greatest mystery of hope is that where we think everything is lost, God can start again…those who crucified Jesus thought that they could seal him in the tomb. But His love was life giving and it defeated death. This unfailing love is our hope… Jesus, who is the source of our love will be there on our way of the cross and He never fails…

“From all my wounds, like from streams, mercy flows for souls, but the wound in my heart is the fountain of unfathomable mercy. From this fountain spring all graces for souls.
The flames of compassion burn me. I desire greatly to pour them out upon souls. Speak to the whole world about my mercy.” (Jesus to Faustina)
As we enter into the third day of the Holy week, let us reflect on the precious wound in His side – a heart that was pierced and tore open for each one of us…
“I will pour out a spirit of compassion and supplication on the house of David and the inhabitants of Jerusalem, so that, when they look on the one whom they have pierced, they shall mourn for him, as one mourns for an only child, and weep bitterly over him, as one weeps over a firstborn.” (Zec. 12:10)
He is dead but the sinful humanity is not yet satisfied. To make sure his death, they pierce and breaks open his heart… ‘blood and water flows…’ the action of cruelty personified, not even a single drop of blood left behind in his body. A heart filled with love and compassion, they broke open… they thought it would be the end of his story…but it was just a begining of new life…the streams of grace and mercy flows…
One who pierces his heart himself experiences the immersion in divine mercy… ‘The divine mercy touches the sinful humanity.’ We are no longer a slave to sin…evil is conquered forever…his precious blood is our ransom and merit. Whoever eats my flesh and drinks my blood live forever…by his bruises we are healed…let us look at him and be radiant…
Dear friends as the entire humanity pass through the dreadful corona pandemic; let us look at our saviour who is crucified for us. The people of Israel repented and brought to the bronze serpent and they came back to life. We the new Israel let us seek God’s mercy and pardon for all our deeds against his divine will and intercede for the entire humanity – ‘for the sake of his sorrowful passion that God have mercy on us and the whole world…’

Remember My Passion, and if you do not believe My words, at least believe My wounds. (Jesus to St. Faustina) As we enter into the second day of the Holy Week, let us reflect on Jesus’ wounds on his feet that we’re nailed to the cross…
The feet that touched and sanctified the earth are kept above the other and sharpened nails piercing the tissues and veins…the blood flows as a tiny stream through the nails and falls on to the ground. He took every step to teach and act on God’s love. Now the sinful humanity nailed those feet to the cross and asking him to come out of the cross and prove himself that He is the Son of God…
There is not even a single space on his body without wounds, he bleeds as the paschal lamb, he undergoes not only the physical agony but also the mental agony, the clouds of darkness covers him… do I become the symbol of human sin? Am I abandoned by Abba?, “My God, My God why have you forsaken me?” His cries break open the heaven…He accomplished the baptism that he foretold, the baptism of the Holy Spirit and the fire…”You are my beloved Son in whom I am well pleased…” In to your hands, I commend my Spirit…
Let us surrender to the holy wounds of Jesus all those who are suffering due to corona pandemic that they may experience the divine mercy…

Jesus told St. Faustina Kowalska, the apostle of Divine Mercy: “When it seems to you that your suffering exceeds your strength, contemplate my wounds.” Dear friends as the entire world suffer due to the corona pandemic, let us raise our hands in prayer, reflecting on the five wounds of Jesus that we may be strengthened to endure it with courage and hope.
“By his bruises, we are healed…”(Is.53:5) God created us in his image and likeness. It resembles our will to choose God above all and live a life of communion with Him. God fashioned our body and breathed His Spirit into us thus every person is considered as the temple of the Holy Spirit engraved in us a divine end to be with our Creator for all eternity. We are called to glorify the Holy Trinity, the perfect union of love, through our bodily being.
However, the arrival of sin to human history fractured the divine-human communion. The misuse of human free will and selfish love gashed the divine plan of eternity for human beings. The effects of sins outstripped human beings from God. He constantly reminded us to turn back to Him and claim our divine filiation. However, humanity could not get back to God because the damage caused by sins remained as an incurable wound and evil power dredged this wound. Human beings couldn’t wish his/her Creator. However, “God so loved the world, that He gave his only Son, so that everyone who believes in him may not perish may have eternal life.” (Jn.3:16) All of us are born to live anyhow, the Son of God was born into our midst to die for ourselves so that “we may have life and have it abundantly.” (Jn.10:10)
The book of Genesis explains to us the grumbling of the people if Israel against God that he punished them with poisonous serpents, they bit the people and many Israelites lost their lives. Moses interceded and God felt compassion for them. He asked Moses to make a poisonous serpent and lift it so that all those who looked at this bronze serpent would live. This event was a prefiguration of the paschal mystery of Christ. Whenever the wounded humanity looks at the Christ crucified, through his merits we receive the divine healing and transforming us as meritorious to enter into communion with God. Today let us reflect on the wound on his hands that were nailed to the cross.
The hands that were nailed
The hand that blessed, touched, comforted and healed many is now nailed to the cross. The excruciating pain of the sharpened nail piercing the tender flesh of human hands is beyond words. Added to this the pain caused by wounds that are already there by chastisement, crowning with thorns, his constant falls, etc… again this merciless cruelty, extending his hands beyond its capacity to ensure maximum pain. The hands that blessed, healed, and comforted is not cursing anyone but making everything new – he forgives all those who are persecuting him, interceding to Father on their behalf, comforting the good thief and promising him eternity… today you will be with me in paradise…

Jesus Said: “Into your hands, I commend my spirit.” We read a moving verse in Psalm 23:4 “Even though I walk through the darkest valley, I fear no evil for you are with me.”When we reflect on the crucifixion of Jesus, a question that maylinger in our mind is that, did Jesusdie in despair? In all likelihood we tend to think thatJesus died on the cross without any hope. He came to save his people but unfortunately, he was rejected by them and finally they crucified him. He worked miracles one after another for them. He raised the dead, cured various kinds of illness, multiplied bread, and gave them new law based on love. Yet he was brutally punished and executed by the Jewish leaders and his own people. They challenged him by saying that ifhe is the son of God, come downfrom the cross and save himself. All considered him as a great failure.People asked Barabbas, a notorious criminal instead of him and pleaded to Pilate for his crucifixion. Who can bear all these mental and physical torture, other than God Himself?
Sometimes we will be very much attracted by the discount offers that we see in the advertisement or free vouchers of various companies. In reality, nothing is freely given;even the salivation. It is true that we did not pay a single pie to enjoy this gratuitous gift.Instead, Son of God paid a price for it by accepting the death on the cross. How can God die? Isn’t it contradicting to His nature? It is not easy to reason out this mystery. But there is only one answer for this: “For God so loved the world that he gave his only Son, so that everyone who believes in him may not perish but may have eternal life.”(Jn3: 16)
When we reflect on these last seven words of Jesus it is clear that Jesus did not die in despair but he died in hope and he became a symbol of hope for us. It was quite sure that his Father will not allow his body to decay and Jesus very well knew this prophecy would be fulfilled in time. “You will not abandon me to the realm of the dead, nor will you let your faithful one see decay.” (Ps 16:10) In this filial trust and immense love Jesus prays the Psalm 31: 5“Into your hands, I commit my spirit; you have redeemed me, O Lord, Faithful God.”
As we conclude this reflections on the last seven words of Jesus, let us live in hope that we are not alone in this way of the cross, he has gone before us and now he accompanies us, whenever we fall and stumble, he is there to carry our cross and he understands us because he had undergone all the possible mental and physical torments even beyond our imagination. Like Jesus let us find meaning for our life by accepting our daily crosses with LOVE.

Jesus Said: “It is finished.” What did he mean? The garden of Gethsemane to Golgotha, more than fifteen hours of intense suffering came to an end on the cross. His sufferings were not that so silly. If we analyze those last fifteen hours of Jesus, we could very well understand the depth of his intense suffering. Let us begin from the Last Supper: Judas betrayed him with a kiss. He underwent intense mental agony in the garden of Gethsemane. Peter, the leader of his apostles, who promised staunch fidelity to the Master, denied him thrice. All the other disciples ran for their life. Added to that the false accusation of the high priest, Pharisees, and his own people. The mockery of the soldiers like slapping and spitting on his face, crowning him with thorns. They made him wear a long gown, fooled him as though he was a king and chastised him on the journey to Calvary; thrice he fell down on the way. His hands and legs were nailed to the cross. And also the harassment of the people, soldiers, fellow prisoners etc.
He did not mean that his intense sufferings were over rather it was the peak moment of his mission wherein he gained salvation for mankind by offering his life as a sacrifice on the cross. From this content heart, Jesus said that all that his Abba revealed to humanity about the Messiah was fulfilled. The disobedience of Adam brought death to humanity but the obedience of Christ to God’s will brought back eternal life to humanity. We read in the book of prophet Isaiah: “By his bruises, we are healed.”(Isa 53:5) Thus the suffering that he endured transformed his body as the bread of life and the blood that he shed became the life-giving water.
Jesus did not want to escape from his suffering. He accepted it wholeheartedly because he found great meaning in his suffering. He transformed his suffering as redemptive. We have seen a number of saints who accepted the suffering wholeheartedly. They recognized the mystery of the cross and surrendered their lives along with the sufferings of Jesus. St. Paul in his letter to the Corinthians gives the account of sufferings that he had to undergo in order to be a witness of Christ (2Cor11: 24-27). He was not ready to give up his faith because of his sufferings or difficulties. In the end, he asks: who can separate us from the love of Christ?( Rom 8:35) in the same way, we read in the life of St. Alphonsa, even in the midst of intense suffering when others enquired about her wellbeing, she replied that she was loving.
What is our response towards the suffering that we encounter in our life journey? Do we find meaning in our suffering? Like Jesus let us accept our difficulties wholeheartedly. I agree with you it is not easy to accept suffering when it causes intense pain and uneasiness. Let us hang on to that man on the cross, definitely, he will empower us to accept our difficulties and transform them into redemptive power. At the end of our life’s Journey with a contended heart let us say: “It is finished.”

Jesus said: “I thirst.” It is quite natural that a person who is encountering death very closely feels thirsty. What about Jesus’ thirst on the cross? Was it merely a thirst for a few drops of wine?
It is undesirable to imagine the mental state of a person who undergoes the punishment of crucifixion. It is considered as the most agonizing form of execution. This barbarous punishment was rewarded only for those notorious criminals of the ancient time. Roman citizens were exempted from this punishment because it was considered as below their dignity. The victim would experience each excruciating moment of his death. Normally, victims used to die by cursing themselves and others. However, Jesus found great meaning for each and every moment of his passion especially on the cross because he knew that his sacrifice would transform everything.
It was considered as a basic human right to allow a person to die with dignity. Therefore, soldiers gave bitter vine for Jesus. It was a kind of sedation so that the victim might not realize the unbearable pain of crucifixion and die pain-free. Jesus tasted the vine but he did not drink the bitter vine. John, the beloved disciple who was a witness for this event says that it happened in order to fulfill the scripture. The thirst that Jesus felt was not a biological need rather it was a spiritual quest for souls, which last till the end of time. That was His mission, salvation of souls. He brought back the corrupted humanity into the bosom of his Father. Even today, he continues the same mission. It is his sacrifice on the cross that saved us. Can we become collaborators in his mission?
There are holy men and women who shared the same thirst for souls that Jesus had. I remember an incident read from the autobiography of St. Therese of Child Jesus. She read about a man who was a notorious criminal and being sentenced to the death penalty. She prayed hard for his conversion but he was not ready to repent, the prison chaplain tried his best but he refused to change his mind. All the same, she prayed with great hope. Interestingly, on the way to execution room, he was deeply touched by the divine mercy and begged pardon from the Lord, for all his failures and the chaplain commented his soul to the boundless mercy of Christ. Thus he became the first spiritual Son of Therese. As we reflect these words of Jesus let us imbibe the same thirst that Jesus had for the souls and let us add a new story of winning souls for Jesus.

മേയ് മാസം മാതാവിനോടൊപ്പം… തൻറ്റെ പുത്രനിലൂടെ പൂർത്തീകരിക്കപ്പെടാൻ പോകുന്ന രക്ഷണീയ കർമ്മത്തിന് ദൈവ്വം തെരെഞ്ഞെടുത്ത വ്യകതിയാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയാം. ദൈവ്വം അവൾക്ക് സമ്മാനിച്ച അമലോത്ഭവമെന്ന സുകൃതം മാനവകുലത്തിൻറ്റെ രക്ഷണീയകർമ്മവുമായി ചേർത്ത് നാം മനസ്സിലാക്കണം. അവളെ അമലോത്ഭവയായി ദൈവപിതാവ് അനുഗ്രഹിച്ചത് നമ്മെ പാപത്തിൻറ്റെ ബന്ധനത്തിൽനിന്ന് വീണ്ടെടുക്കാനാണ്… ആദിമാതാവായ ഹവ്വാ അനുസരണക്കേടിലൂടെ തൻറ്റെ മക്കളിലേക്ക് ഉത്ഭവപാവം പകർന്ന് നൽകി. രണ്ടാമത്തെ ഹവ്വായെ മറിയം തൻറ്റെ അനുസരണത്തിലൂടെ ദിവ്യരക്ഷകനെ ലോകത്തിന് നൽകുകയും, അങ്ങനെ അവനിലൂടെ നാം ഉത്ഭവപാപത്തിൻറ്റെ ബന്ധനത്തിൽനിന്ന് മോചിക്കപ്പെട്ട് ദൈവപിതാവിൻറ്റെ പ്രിയ മക്കളായി മാറുന്നു…

മേയ് മാസം മാതാവിനോടൊപ്പം… ആദിയിലെ ദിവ്യരക്ഷകൻറ്റെ മാതാവായി ദൈവത്താൽ പ്രത്യേകമായി തെരെഞ്ഞെടുക്കപ്പെട്ടവളാണ് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം. ഉത്ഭവപാപത്തിൻറ്റെ കളങ്കമില്ലാതെ ജീവിച്ച അവളുടെ ഉദരത്തിലാണ് കാലത്തിൻറ്റെ പൂർണ്ണതയിൽ വചനമായ ക്രിസ്തുനാഥൻ മാംസം ധരിക്കുന്നത്… വിശുദ്ധി നിറഞ്ഞ ജീവിതത്തിലൂടെ തൻറ്റെ തെരെഞ്ഞെടുപ്പിനോട് പരിശുദ്ധ കന്യകാമറിയം വിശ്വസ്തത പുലർത്തിയത് പോലെ അവളുടെ കരങ്ങളിൽ മുറുകെപ്പിടിച്ചു വിശുദ്ധിയുടെ പടവുകളിലേക്ക് നമുക്കും യാത്രയാകാം…

മേയ് മാസം മാതാവിനോടൊപ്പം… മാതാവിലൂടെ ക്രിസ്തുവിലേക്ക്… കർത്താവിൻറ്റെ ദാസിയുടെ കരങ്ങളിൽ നമ്മുടെ ജീവിതങ്ങളെ ഭാരമേൽപ്പിക്കാം അവളുടെ കരങ്ങളെ മുറുകെപ്പിടിച്ചു പ്രത്യാശയോടും, വിശ്വാസത്തോടും കൂടി ഈ കൊറോണ കാലത്തെ നമുക്ക് അഭിമുഖീകരിക്കാം…ഉദരത്തിൽ ക്രിസ്തുവിനെപ്പേറി എലിസബത്തിനെ അവൾ ശുശ്രുഷിച്ചതുപോലെ, ഹൃദയത്തിൽ ക്രിസ്തുവിനെപ്പേറി, കൊറോണാ മഹാവ്യാധിയാൽ വലയുന്ന സഹോദരങ്ങൾക്ക് കാരുണ്യത്തിൻറ്റെ തണലേകാം…

Jesus cried: “My God, My God why have you forsaken me?” This heartfelt cry of Jesus always disturbed me. Did he experience the abandonment of His Abba at that crucial juncture?
I got little light about this dark night of Jesus when I read a book titled: “Come be my light.” It is a collection of the private letters of Mother Theresa that she had written to her spiritual director. She expresses her mental agony in these words: “Such deep longing for God — and … repulsed — empty — no faith — no love — no zeal. Saving souls hold no attraction — Heaven means nothing — pray for me please that I keep smiling at Him in spite of everything.” A woman who was considered as the ambassador of Christ’s charity was deprived of his charity! When she started her work, she heard Christ’s voice in her innermost being but then the rest of the forty years of her life she was deprived of his presence. Though her work was flourished all over the world, well appreciated, and even she won the Nobel Prize for peace in 1979. Yet she experienced great spiritual dryness within her. She felt a kind of abandonment similar to Christ that he had on the cross. It is considered as a mystical experience. The spiritual authors would say it is the privilege of the chosen soul who is called to partake in the passion and suffering of Christ in a mystical way. The soul would undergo severe mental agony because he/she deprived of the presence of God. But in reality, that soul will be closer to God and grows deeper in his/her relation with God. However, that soul may not recognize his/her spiritual growth, they feel that they are abandoned and experience severe mental agony. It is beyond our reasons to understand. Isn’t it? What about Jesus’ experience on the cross?
At times we may think that Jesus died in despair. It is true Jesus felt the silence of His Father. It was more than a cry of disappointment. it was a sincere prayer from Jesus. Like every Jew, in that intense moment of pain and suffering Jesus prayed Psalm 22: “My God, My God why have you forsaken me?” If we read the whole psalm we will be enlightened to understand the meaning of Jesus’ prayer on the cross. This psalm was a prophecy of King David about the suffering of Jesus. This psalm concludes with the fruits of salvation that Jesus brings forth through his, passion death and resurrection. What is the message that we need to take home?
In our sojourn, we too face disappointment or feel that we are abandoned by God. But remember Jesus was tested like any of us but always defended himself with his immense trust in Abba. We read in the scripture that all those difficult moments, He prayed the word of God that united him with the Father and it empowered him to carry his cross and finally to attain His victory over death. Let us pray like Jesus…

“Beneath the cross one learns to love.”(St. Padre Pio) The image of Mary carrying the lifeless body of Jesus in her arms always captures our attention. We cannot leave this picture without nostalgia of our own mothers. It is through our mother’s arms that we might have experienced the tender loving care of a person for the first time in our life. What would have been the thoughts of mother Mary when she carried the lifeless body of her Son?
Calvary invites us to meditate on this moving love story between Mary and Jesus; a love story between God and a human person. The Son knew his mother from eternity and she became His perfect disciple and spiritual daughter. Mary was an ordinary Jewish woman who loved her son unconditionally. She conceived her Son not out of a natural marital relationship, which is considered as a great offence and as per Jewish tradition, such a woman, could be stoned to death. She knew very well that her Son was someone special but His birth and death seemed to be very tragic. How can this happen to her son who was considered as the promised Messiah of Israel?
Yet she was not ready to give up on her son. She always listened to Him and accompanied Him even to Calvary without any fail. Jesus too had a filial love towards His mother. He stayed with her thirty years at home. He had a caring heart for her. Even in the midst of His hectic schedules, He managed to find time to visit her. Finally, on the Calvary, even when he was fighting with death He wanted to entrust His mother to His beloved disciple. Was it so? Then why did Jesus entrust John to Mary?
On Calvary, Jesus raised her motherhood to a universal realm. Jesus became the Second Adam and Mary became the mother of all those who are saved by her Son’s precious blood, The New Eve. She accompanies us in our life journey just like she accompanied Jesus on His way to Calvary. Like John let us take her home and she will accompany us on our earthly sojourn and journey back to our eternal home.

Jesus said: “Truly I say to you, today you will be with me in paradise.”(Lk 23: 43) In our meditation on the way of the cross, the good thief remains as a hero. When we run through the history we come across a few thieves who were the real heroes of their time. Our good thief may be the first hero of that category. The spiritual writers used to say; at the end of his life journey he stole paradise from Jesus and thus the loser became the hero. But how could a thief be the hero? Isn’t it unnatural?
It is Jesus’ compassion that transformed this man who was labeled as a criminal to a hero. Even in the midst of his intense suffering, Jesus extended his compassionate heart to the good thief. When we reflect on the conversation between Jesus and the good thief, we can be sure that he might have heard about Jesus earlier otherwise he would not have acknowledged the innocence of Jesus. This good thief resembles many of us; sometimes though we know the truth, yet we postpone our conversion or remain indifferent towards the truth. But the greatness of the good thief is that on the cross, he embraced this truth and prays a sincere prayer: “remember me in your kingdom.” He acknowledged Christ as his king and savior. However, the other thief, even at the last moment, chose to be indifferent towards the truth that Jesus is. He challenged Jesus to work miracles by saving himself and also both of them. Many of our brethren like this thief question the authenticity of the person of Jesus and not ready to embrace this eternal truth. Then, what about the kingdom mentioned by this man?
All those who gathered there thought that Jesus would fight against Roman Empire and establish David’s throne. But this good thief received the wisdom to understand that what Jesus meant was not a kingdom bound by space and time of this earth rather it is the eternity. At the end, Jesus gives a share of his eternity to this good thief. “You will be with me in paradise.” Jesus is the eternity, the Eternal Truth; thus, the loser became the hero. Let us give witness to this eternal truth by carrying our daily crosses without complaints and become his heroes.

Jesus Said: “Father, forgive them for they do not know what they are doing.”(Lk 23: 24) Jesus extended an unconditional forgiveness to all those who caused his misery on the cross. At the very outset, we may think it is only the Roman soldiers those who persecuted him are responsible for his crucifixion on the cross but all of us who made him a Pascal Lamb are responsible for his death. But In Jesus, we all are forgiven. But do we practice the same forgiveness that we have received from Jesus?
In our day to day life, we find it very difficult to forget and forgive the failures of our brethren. It is true that it is not that easy to practice the virtue of forgiveness, especially in our concrete life situations. We are living in a world wherein, people suffer because of the grudge feeling that they keep with them. Our contemporary world is in need of reconciliation between individuals, families, societies, states, and countries. How is it possible for us?
“To err is human; to forgive, divine.”(Alexander Pope) When we analyze the history we can find individuals who imitated the unconditional forgiveness of Jesus towards their persecutors like St. Maria Goretti, St. John Paul II, Bl. Rani Maria. The only solution for us is Jesus, who extended an unconditional forgiveness towards His persecutors. Let us embrace Jesus, the man on the cross, to receive His grace that we too may extend an unconditional forgiveness towards our fellow brethren. We need to keep in mind that we are forgiven unconditionally because of the innocent blood that He shed on Calvary. Let us forget and forgive the failures of our fellow brethren by hanging on to that man on the cross and become divine while we are alive…